Kosmos został podbity, ludzkość opuściła Ziemię, osiedliła się na nowych planetach i licznych statkach kosmicznych. Władzę sprawuje cesarz, a władza ta przypomina totalitarny reżim. Najwyższym bóstwem jest Kosmos i należy oddawać mu cześć, a wszelkie chęci i próby zdobywania wiedzy są karane. Obywatel posiadający książki, bądź kwestionujący wiarę, czy szerzący chęć odkrywania nowych technologii, nazywany jest heretykiem i tępiony przez resztę społeczeństwa. Elity żyją w dostatku, spędzając dnie na rozrywkach i towarzyskich flirtach, nie przejmując się kompletnie tym, że ich świetność może przeminąć, a zastępujące ich we wszystkim maszyny wkrótce mogą stać się nieużyteczne. Tak właśnie wygląda świat w „Diabolice” S.J. Kincaid.

Tytułowa diabolika to swego rodzaju humanoid stworzony na potrzeby ochrony bogatych i wpływowych obywateli. Stworzenia te można kupić i zaprogramować ich mózgi tak, aby pokochały konkretną osobę i były zdolne do poświęcenia za nią życia. Fabuła powieści S.J. Kincaid skupia się przede wszystkim na losach jednej konkretnej diaboliki, a mianowicie Nemezis - kupionej przez Impirianów do ochrony córki senatora, Sydonii. Diabolika ta jest nie tylko strażniczką rodziny, ale także najdroższą przyjaciółką Sydonii. Zrobiłaby dla niej dosłownie wszystko, dlatego gdy dostaje zadanie wcielenia się w postać młodej Impirianki i reprezentowanie rodziny na statku cesarza, bez wahania się zgadza. Zostaje wrzucona w sieć intryg politycznych i prawdziwej gry o tron, zaczyna nawiązywać kontakty z nieznajomymi i co najdziwniejsze... odkrywa w sobie coraz więcej ludzkich cech, których zawsze jej odmawiano.

„Diabolika” to powieść młodzieżowa, która zaskakuje, fascynuje i zachwyca, co nie jest w dzisiejszych czasach takie łatwe. Powstaje przecież mnóstwo książek skierowanych do nastoletniego czytelnika, w których autorzy ukazują przyszłość, akcja dzieje się w kosmosie, mamy wątki polityczne i miłosne. Istnieją pewne motywy, które wciąż i wciąż się powtarzają, a o atrakcyjności powieści decyduje wówczas po prostu jej wykonanie i odpowiednie ogranie danego tematu. W „Diabolice” jest inaczej. To książka, która przede wszystkim odchodzi od innych powieści młodzieżowych poprzez poruszenie tematów trudnych, bliższych czytelnikowi dorosłemu. Mamy motyw władzy totalitarnej, fanatyzmu religijnego, czy też całe mnóstwo dylematów moralnych dotyczących człowieczeństwa. Ponadto, nie jest to historia prosta i lekka, ale wyrafinowana i dopracowana w każdym aspekcie. Fabuła jest logiczna, frapująca i zawiera tak wiele wspaniałych zwrotów akcji, że nie sposób jest przewidzieć kolejnych posunięć autorki. Jest tutaj brutalność, krwawe walki i zawiłe intrygi polityczne, a w tym wszystkim nie brak miejsca na delikatny wątek romantyczny, który pośród tej pędzącej, dynamicznej akcji stanowi swego rodzaju pierwiastek emocjonalny. W „Diabolice” nie znajdziecie trójkątów miłosnych, rozbudowanych scen namiętności, czy wzdychania za ukochaną osobą. Tutaj ta relacja jest subtelna, wysmakowana, świetnie wkomponowana w sytuację fabularną i przede wszystkim nienachalna.

Całym sercem pokochałam Nemezis, której postać znacznie odbiega od znanych mi bohaterek książek młodzieżowych. Jest to diabolika, a więc z zasady istota pozbawiona wielu ludzkich emocji i odruchów, skoncentrowana na ochronie Sydonii, nie posiadająca oporów przed byciem agresywną i brutalną. I owszem, Nemezis po części jest taką typową diaboliką, ale ma ponadto wiele cech ludzkich, które objawiają się kiedy zaczyna żyć samodzielnie jako kobieta. To postać dla mnie wyjątkowa, bo w chwilach zagrożenia, w sytuacjach, można by powiedzieć granicznych, nie panikuje i nie prowadzi wewnętrznego monologu, nie waha się i nie traci czasu, ale działa instynktownie, a w razie potrzeby brutalnie i bez sentymentów. Jest silną jednostką, zdecydowaną i przede wszystkim niezwykle inteligentną. Nie ujmując oczywiście innym postaciom, które również bardzo imponują swoim intelektem i strategią działania. Świetnym bohaterem pod tym względem jest choćby Tyrus, posiadający nietypowy, ale jakże błyskotliwy pomysł na siebie, ale także matka cesarza, Cygna, która od wielu lat utrzymuje swoją pozycję dzięki doskonale uknutym intrygom.

„Diabolika” to dla mnie jedna z najlepszych powieści tego roku. Magnetyzująca, napisana z rozmysłem i rozmachem, świetnie dopracowana. Nie sposób nie mówić o niej w samych superlatywach, bo niewątpliwie na to zasługuje. Zakończenie jest otwarte i nie wymagałoby kontynuacji, jednak wiadomo już, że takowa powstanie i jest to fantastyczna wiadomość. Czuję ogromny niedosyt i potrzebuję więcej tak dobrych powieści w klimacie sci-fi na półce!

Angelika Paterak