Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki.
Odnoszę wrażenie, że autorzy chcieli pomóc zrozumieć
- dzieciom w wieku 12-15 lat ich stan emocjonalny w sytuacji, gdy są świadkami śmiertelnej choroby kogoś bliskiego, a zwłaszcza rodziców;
- dorosłym co może się dziać w duszy dziecka, gdy umiera ktoś bliski ich sercu.

Książka nie wywołała łez, jak niektórzy piszą. Nie rozczuliła w żaden sposób i w żaden sposób nie była pomocna, jeśli brać powyższe założenie. Ot - krótka powiastka fantasy.
Żeby nie było, że jestem cyborgiem bez serca - mój brat miał 11 lat, gdy stracił mamę. Z pewnością wiele w jego sercu i umyśle było scenariuszy "dlaczego tak się dzieje", których nie poznam. Ale jeżeli ktoś, kto zajmuje się/opiekuje się dzieckiem w takiej sytuacji i kocha to dziecko, to nie potrzebuje takich opowiadań - sercem czuje, że musi przy tym dziecku po prostu BYĆ, przyjąć, że nikt nie jest w stanie narzucić mu sposobu reagowania na tak traumatyczną sytuację, być wyrozumiałym choćby zachowanie było najmniej spodziewanym. Słowem - kochać bezwarunkowo.
A to znaczy, że nie bardzo potrzebne mi są wyjaśnienia "co w duszy gra" w formie historii o potworze.

Czy książka pomoże dziecku? Dzisiaj dam ją do przeczytania bratu - wówczas podzielę się jego wrażeniami..

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki.
Odnoszę wrażenie, że autorzy chcieli pomóc zrozumieć
- dzieciom w wieku 12-15 lat ich stan emocjonalny w sytuacji, gdy są świadkami śmiertelnej choroby kogoś bliskiego, a zwłaszcza rodziców;
- dorosłym co może się dziać w duszy dziecka, gdy umiera ktoś bliski ich sercu.

Książka nie wywołała łez, jak niektórzy piszą. Nie...