Jeszcze żadna książka tak bardzo mnie nie przygnębiła - poczuciem beznadziejności,bezsensu istnienia,brakiem jakichkolwiek złudzeń,niewiarą w godne,szczęśliwe życie.
Ta książka to studium kobiety uwikłanej nie tylko w swoją ponurą,nieszczęśliwą przeszłość oraz pełną upodlenia i pogardy teraźniejszość ; to studium psychiki kobiety doprowadzonej do ostateczności,zaszczutej,sponiewieranej,odartej z poczucia własnej wartości,z prawa do bycia człowiekiem,do posiadania własnego zdania,własnych myśli i uczuć.
Tytułowym "chwastem" jest kobieta,której dzieciństwo zostało naznaczone piętnem molestowania seksualnego, samobójstwa ojca oraz pobytem w domu dziecka.Wydarzenia te pokiereszowały jej delikatną psychikę w niewyobrażalnym stopniu,uczyniły podatną na wpływ innych,uzależniły od jakichkolwiek przejawów uczucia.
Bezwolna,spragniona miłości,wpada w sidła domowego tyrana - Michał to człowiek wykształcony,ale pozbawiony ludzkich uczuć sadysta,cham i maminsynek.Uwięziona w domowym piekle diabolicznej teściowej i sadystycznego męża,którzy systematycznie niszczą jej duszę,znajduje wytchnienie w miłości do upośledzonej córki,której prawo do życia z wielkim zapałem,zawziętością i nienawiścią negują "najbliżsi".
Jej cierpienia psychiczne są niewyobrażalne ; ludzka podłość,skrajny egoizm,zakłamanie,okrucieństwo i bezduszność nie mieszczą się w głowie.
Kroplą,która przepełnia czarę,jest lekarska diagnoza - rak w zaawansowanym stadium,niecałe trzy miesiące życia.
Bohaterkę nagle przepełnia odwaga,przeszywa pewność,że wreszcie postępuje właściwie - ucieka wraz z córką z miejsca ich gehenny,wyjeżdża do Zakopanego,które to miejsce budzi w niej nostalgiczne wspomnienia związane z ojcem - żeby zaznać odrobiny normalności i szczęścia,zanim...popełni samobójstwo i zamorduje własną córkę.
Ta zaszczuta kobieta jest jak zwierzę zamknięte w klatce - po prostu nie widzi innego wyjścia z sytuacji,w której się znalazła.Nie wierząc,że po jej śmierci ktokolwiek zapewni jej upośledzonej córce godne i w miarę choćby normalne życie,decyduje się ją zabić - z miłości.
W Zakopanem przypadkowo spotyka Janusza - niewidomego mężczyznę,który jednak potrafi żyć ze swoim kalectwem,i to żyć w sposób,który sprawia mu wiele satysfakcji.Pod jego wpływem kobieta zaczyna rozumieć,jak wielką krzywdę chciała wyrządzić swojemu dziecku ; zaczyna wierzyć,że można samemu pokierować swoim życiem,że choćby wydawało się,że cały świat sprzysiągł się przeciwko nam - trzeba mieć nadzieję,odwagę i walczyć,bo warto.
Ciągle jednak wątpliwości i całe lata spędzone w upodleniu walczą o lepsze z nieśmiało budzącą się nadzieją.czy ostatecznie uda się bohaterce pokonać swoje demony i dosłownie zacząć wszystko od nowa?

Ta przejmująca,jakże realistyczna (wręcz naturalistyczna) książka zawiera wiele prawd na temat ludzkiej natury,meandrów psychiki,stosunków międzyludzkich ; obraz człowieka,jaki się z niej wyłania,nie świadczy o nas najlepiej.
Wszystko tu jest brudne,lepkie,okrutne,pozbawione uczuć i nadziei ; nawet ogrom miłości matki do córki nie jest w stanie rozproszyć mroków nienawiści i obojętności ludzkiej.
To smutne i przygnębiające,ile dookoła jest złych i niskich uczuć,jak niewiele okruchów dobra,jak łatwo człowiek może poczuć się rozpaczliwie samotny w tłumie obojętnych,nietolerancyjnych,obłudnych "bliźnich" ; jak niewiele trudu trzeba sobie zadać,żeby zranić kogoś do głębi,zdeptać jego jestestwo,bezgranicznie upodlić - i jak łatwo uczynić z tego cel swojego życia.
Lektura wstrząsająca i poruszająca,pełna treści,skłaniająca do głębokich refleksji - gorąco polecam (głównie czytelnikom o mocnych nerwach).

Jeszcze żadna książka tak bardzo mnie nie przygnębiła - poczuciem beznadziejności,bezsensu istnienia,brakiem jakichkolwiek złudzeń,niewiarą w godne,szczęśliwe życie.
Ta książka to studium kobiety uwikłanej nie tylko w swoją ponurą,nieszczęśliwą przeszłość oraz pełną upodlenia i pogardy teraźniejszość ; to studium psychiki kobiety doprowadzonej do...