Wg mnie to martwe śledztwo, nie wzbudzające emocji w czytelniku. Drętwy, mdły styl. Flegmatyczna fabuła. Czyta się przez większość czasu jak sprawozdanie z wydarzeń, jak dokument. Czekałam na jakieś „światełko w tunelu”, przełom, powiew świeżości, niestety się nie doczekałam. Brak suspensu, intrygi. „Nada”.

Bohaterowie: zbyt wielu pobocznych, mało istotnych. Pisarz niestety postawił na ilość, nie na jakość, chociaż kilkoro z nich może wydać się interesującymi. Na przykład sam Johansson, czy Bakstrom.

Powieść rzetelnie ukazuje obraz żmudnej kryminalistycznej pracy policji, niestety w sposób za nadto drobiazgowy. Szczegółowość pewnych opisów, przytoczenie każdego materiału dowodowego: relacji świadków, sprawozdań policji sprawia, że książka przez większość czasu nudzi i nuży. Zbyt dużo detali, „rozmieniania się na dobre” moim zdaniem jest ogromnym minusem tej książki. Niektóre dialogi i rozmowy nie prowadzą do niczego, jest przedstawianych zbyt wiele postaci, ale w jakim celu? Tego niestety nie wiem.

Czy coś znalazłam pozytywnego? Są ciekawe niektóre małe fragmenty, pewne rozmowy, ale jest ich tak mało, że giną w tej lekturze. Sytuację czasami ratuje postać Backstroma, który poprzez swój seksizm i ograniczenie umysłowe ożywia te „nudy”.
Persson na pewno nie należy do moich ulubionych autorów.

Nie polecam, ewentualnie wytrwałym pasjonatom tej trylogii policyjnej. Dla mnie (z wielkim żalem to piszę) strata czasu. Większość książki przekartkowałam, zamiast z przyjemnością czytać.

Również opublikowane na moim blogu

Wg mnie to martwe śledztwo, nie wzbudzające emocji w czytelniku. Drętwy, mdły styl. Flegmatyczna fabuła. Czyta się przez większość czasu jak sprawozdanie z wydarzeń, jak dokument. Czekałam na jakieś „światełko w tunelu”, przełom, powiew świeżości, niestety się nie doczekałam. Brak suspensu, intrygi. „Nada”.

Bohaterowie: zbyt wielu pobocznych, mało istotnych. Pisarz...