Spotkanie z Jakubem W. było powalające niczym solidny łyk jagodowej pryty. W obu przypadkach nie do końca wiedziałam, co robię, następnie byłam w dużym szoku, że to zrobiłam, chwilę później dotarło do mnie, że po pierwsze: towar moc przepisową posiada, po drugie: wcale nie jest taki zły, po trzecie: „No dlaczego tak długo nie chciałam się przekonać, żeby spróbować?!” O ile jednak koneserką taniego wina nie zostałam i nie zostanę (jednak posmak siarki nazbyt wyraźny jest, a i jedyny właściwy sposób konsumpcji tego napoju (pod paznokieć), jest dla mnie nie do przyjęcia), to na pewno sięgnę po kolejne tomy przygód Wędrowycza.

Co tu dużo mówić – po prostu lubię ten typ humoru, jaki prezentuje Andrzej Pilipiuk opisując przygody nieustraszonego egzorcysty-amatora. No i sam Jakub bardzo przypadł mi do gustu: ma swój cokolwiek wątpliwy kodeks honorowy, całym sercem oddaje się swojemu hobby jakim jest bimber (i czyni to dogłębnie: od produkcji przez spożycie i raczenie nim wszystkich chętnych i niechętnych) i co by o nim nie mówić – nie ma mocnego na niego. Sataniści, duchy, demony, kosmici, księża i policja nie są w stanie sobie z Jakubem poradzić.

Już mam w głowie listę osób, które na pewno przeczytają ”Kroniki Jakuba Wędrowycza”, czy tego chcą, czy nie ;) I będzie im się ten utwór podobał – głosów sprzeciwu i niezadowolenia nie uznaję ;)

Spotkanie z Jakubem W. było powalające niczym solidny łyk jagodowej pryty. W obu przypadkach nie do końca wiedziałam, co robię, następnie byłam w dużym szoku, że to zrobiłam, chwilę później dotarło do mnie, że po pierwsze: towar moc przepisową posiada, po drugie: wcale nie jest taki zły, po trzecie: „No dlaczego tak długo nie chciałam się przekonać, żeby spróbować?!” O ile...