Intrygujący tytuł, pisarski debiut Annabel Pitcher i pozytywne opinie - to wszystko skłoniło mnie do zdobycia tej książki.
Debiut świetny. Tak powinno się pisać książki. Wiarygodna historia, sporo emocji, obserwacji, przemyśleń, delikatne wskazanie na najważniejsze wartości.
To historia szczęśliwej niegdyś rodziny, w której jeden nieszczęśliwy moment zaważył na tym, że wszystko się posypało. W zamachu bombowym ginie jedna z bliźniaczek. Po tej tragedii rodzina nie potrafi się podnieść. Rodzice nie mogą się pogodzić ze śmiercią córki i należycie jej pożegnać. Rozpacz powoduje, że zasklepiają się w swoim bólu. Oddalają się od siebie. Ojciec zaczyna pić, matka nawiązuje romans, porzuca rodzinę i rozpoczyna nowe życie, a dzieci starają się jakoś sobie radzić.
Narratorem jest 10-letni Jamie, który nawet nie potrafi odprawić żałoby, bo właściwie nie pamięta siostry. Dopiero śmierć ukochanego kota uzmysławia mu przez co przechodzili rodzice i siostra.
Naiwność i prostota dziecięcej relacji zwiększa ładunek emocjonalny tej opowieści. Chwyta za serce i wzrusza.
Są i pozytywne elementy tej historii - mocna więź pomiędzy rodzeństwem, próba przezwyciężania stereotypów w przyjaźni z muzułmańską dziewczynką.
Rewelacyjny debiut. Pozostaje tylko czekać na następne jej książki.

Intrygujący tytuł, pisarski debiut Annabel Pitcher i pozytywne opinie - to wszystko skłoniło mnie do zdobycia tej książki.
Debiut świetny. Tak powinno się pisać książki. Wiarygodna historia, sporo emocji, obserwacji, przemyśleń, delikatne wskazanie na najważniejsze wartości.
To historia szczęśliwej niegdyś rodziny, w której jeden nieszczęśliwy moment zaważył na tym, że...