"Samo-loty" przeczytałem jako ostatnie, a w całej chronologii opowieści o losach M są pierwsze. To tutaj można się dowiedzieć prawdziwego imienia bohatera i tego jak to się stało, że znalazł się na chmurze i troszeczkę się tam zasiedział. A wcześniej wracamy do głębokiego PRL-u z tą dziwną atmosferą tamtych czasów. Wiem i znam to, też spędzałem takie wakacje w swojej dzielnicy, ulicy i podwórku z plejadą moich kolegów i koleżanek. Chociaż mój czas przypada później, już w schyłkowym okresie poprzedniego ustroju, ale pamiętam ten nastrój. Ta książka go oddaje, nie wiem jak to nazwać, może opresja jest właściwa, cały kraj tonący w takiej opresyjnej i dusznej atmosferze braku prawdziwej wolności. Tej pewności, że nie weźmiesz paszportu i, ot tak zwyczajnie, pojedziesz sobie oglądać inne kraje.
Ale "Samo-loty" to także pochwała dziecięcej, niczym nie skrępowanej wyobraźni, która wszystko może i wszędzie nas powiedzie - w tym wypadku możemy dzięki niej odbyć loty gdzie tylko chcemy. Choć w smutnej i szarej rzeczywistości w której żyjemy nie mamy na to szans.
Tylko jednego żałuje, nie posiadam tej książki, ciężko ją kupić i musiałem posilić się biblioteką.

"Samo-loty" przeczytałem jako ostatnie, a w całej chronologii opowieści o losach M są pierwsze. To tutaj można się dowiedzieć prawdziwego imienia bohatera i tego jak to się stało, że znalazł się na chmurze i troszeczkę się tam zasiedział. A wcześniej wracamy do głębokiego PRL-u z tą dziwną atmosferą tamtych czasów. Wiem i znam to, też spędzałem takie wakacje w swojej...