Trzy tygodnie temu stanąłem przed zasadniczym pytaniem – jaką lekturę zabrać na wymarzony odpoczynek do Grecji (wymarzony nie ze względu na klimat ile po prostu na sam fakt bycia odpoczynkiem). Logika podpowiadała aby był to „Grek Zorba” lub inna powieść Kazatnzakisa, ten wariant uznałem jednak za zbyt oczywisty. Rozum sugerował, aby dobrać coś odpowiednio do okoliczności, czyli miałoby być łatwo, leniwie i bez konieczności wysilania szarych komórek. Tą alternatywę też zarzuciłem, nie mój styl. Wreszcie impuls nakazał mi zabrać inną lekturę, której prawdopodobnie nie zobaczycie nigdy w ręku polskiego wczasowicza w greckich hotelach. Powieścią tą jest „Widnokrąg” Wiesława Myśliwskiego.
Rok temu miałem przyjemność przeczytać „Ostatnie Rozdanie”, które przekonało mnie do tego autora i sprawiło, że na półce z książkami zaroiło się od jego dzieł. Przeczytałem też z ciekawością kilka faktów z życia Pana Wiesława. Poza tym, że lista przyznanych mu nagród, z dwoma Nike na czele, jest długa jak szyja żyrafy, wartym odnotowania jest także fakt pochodzenia autora, doskonale wpasowujący się w klimat jego powieści. Pan Wiesław pochodzi z rodziny mieszczańskiej z Ćmielowa, ukończył filologię polską i od początku życia hołdował z jednej strony kwestiom chłopskim, z drugiej rozwojowi polskiej kultury. Nie bez kozery uważany jest za reprezentanta nurtu chłopskiego, choć przynajmniej moim zdaniem po przeczytaniu dwóch jego książek, jego myśli znacząco wykraczają poza to pojęcie.
W „Widnokręgu” w szczególności widać odniesienia do takich kwestii jak tematyka moralna, egzystencjalna czy złożoność ludzkiego życia. Los bohaterów powieści – przedstawiany niekoniecznie w zgodzie z chronologią – przebiega od beztroskiego dzieciństwa, poprzez mozół nabywania wiedzy i świadomości, przez młodzieńcze próby zmiany świata na lepszy, aż do stopniowej rezygnacji z kolejnych wyzwań, którym coraz trudniej sprostać. Wspomnienia snują się, przeplatają, oddalają i powracają, poszczególne postaci budowane są z fragmentarycznych ujęć, w wielu odsłonach, pojawiających się na przestrzeni kart książki. Z pokładów pamięci narratora wyłaniają się niespodziewanie wydarzenia i przedmioty, wokół których odtwarzane są całe historie (tu na wyróżnienie zasługują np. historia Psa Kruczka, dobór krawata czy zgubienie buta). Bo też kto potrafiłby tak opisać zwykłe zgubienie buta? Cechą charakterystyczną prozy Mysliwskiego jest bardzo drobiazgowe przedstawienie rzeczywistości, w tym postaci, przez co stają się oni bardziej wiarygodni, jakby wyjęci z kart dzienników. Co więcej autor używa do tego celu niezwykle plastycznego i wymownego języka, nie stroniąc od odrobiny ironii i humoru.
W którymś z wywiadów z Panem Myśliwskim przeczytałem mniej więcej coś takiego „Ale co mnie dzisiejsze czasy obchodzą? Mody, rytmy, trendy otaczającego świata mnie nie interesują. Mam własny rytm życia”. Właśnie to można wyczytać w jego książkach. Chciałbym mieć pewność, że mogę te same słowa wymówić i czuć że nie kłamię. Bo w tym kryje się recepta na szczęśliwe życie.
Tej książki nie trzeba specjalnie polecać smakoszom literatury. Znacie ją i jeśli jej nie czytaliście to sięgajcie. Mimo 600 stron czyta się ją doskonale i jednym tchem. Tak smakuje najlepiej. Pozwolę sobie do was skierować cytat z tej książki „Bo najciężej jest ruszyć. Nie dojść, ale ruszyć. Dać ten pierwszy krok. Bo ten pierwszy krok nie jest krokiem nóg, lecz serca”.

Trzy tygodnie temu stanąłem przed zasadniczym pytaniem – jaką lekturę zabrać na wymarzony odpoczynek do Grecji (wymarzony nie ze względu na klimat ile po prostu na sam fakt bycia odpoczynkiem). Logika podpowiadała aby był to „Grek Zorba” lub inna powieść Kazatnzakisa, ten wariant uznałem jednak za zbyt oczywisty. Rozum sugerował, aby dobrać coś odpowiednio do okoliczności,...