Widnokrąg

Bardzo interesująca powieść. Wydaje się bardzo życiowa, prawdziwa. Jak wyjść poza otaczający nas widnokrąg?
Odrobinę może psuje wrażenie zakończenie oraz przydługie opisy obsesji męczących bohaterów.

Bardzo interesująca powieść. Wydaje się bardzo życiowa, prawdziwa. Jak wyjść poza otaczający nas widnokrąg?
Odrobinę może psuje wrażenie zakończenie oraz przydługie opisy obsesji męczących bohaterów.

Ocena 6 bo lubię prozę Myśliwskiego i Myśliwski wielkim autorem był. Niemniej gdy w którymś w wywiadów zdradził, że pisze intuicyjnie, i nie wie dokąd go historia zaprowadzi, kropki mi się połączyły. Już wiedziałam co mnie swędziało podczas lektury i po jej zakończeniu. Autor pięknym obrazowym językiem, z iście matejkowskim rozmachem, błąka się chaotycznie szukając historii do opowiedzenia. Niewątpliwie są czytelnicy, którzy lubią opływać strumieniem świadomości autora, ja jednak należę do fanów precyzyjnie skonstruowanych fabuł, które mają swój początek, koniec i przede wszystkim pomysł. Dla fanów - polecam, dla neutralnych - „o tak o” :)

Ocena 6 bo lubię prozę Myśliwskiego i Myśliwski wielkim autorem był. Niemniej gdy w którymś w wywiadów zdradził, że pisze intuicyjnie, i nie wie dokąd go historia zaprowadzi, kropki mi się połączyły. Już wiedziałam co mnie swędziało podczas lektury i po jej zakończeniu. Autor pięknym obrazowym językiem, z iście matejkowskim rozmachem, błąka się chaotycznie szukając historii...

Może poza czasem gdy w komisji była Maria Janion - kiążka która wyznaczyła standardy nagrody nike na długie lata... Wodorosty.

Może poza czasem gdy w komisji była Maria Janion - kiążka która wyznaczyła standardy nagrody nike na długie lata... Wodorosty.

DNF, s. 360

DNF, s. 360

Krążyłam wokół tej książki kilka lat. Brałam do ręki i odkładałam, tak jakby to książka nie mogła się zdecydować na mnie. Aż się w końcu zgrałyśmy. Absolutnie WYBITNA pozycja.

Krążyłam wokół tej książki kilka lat. Brałam do ręki i odkładałam, tak jakby to książka nie mogła się zdecydować na mnie. Aż się w końcu zgrałyśmy. Absolutnie WYBITNA pozycja.

W ramach majowego wyzwana zdecydowałam się przeczytać właśnie tą książkę. Nie jest to co prawda najgrubsza książka jaką posiadam na półce"do przeczytania"ale chyba najbardziej wymagającą. Myślałam,że proza Pana Myśliwskiego to nie moje klimaty. Możecie więc zapytać dlaczego w ogóle "widnokrąg"trafił w moje ręce. Otóż od kilku lat mieszkam w Sandomierzu i pomyślałam że ciekawie będzie poznać to miasto z zupełnie innej strony. I dostałam w zamian aż nadto ( w pozytywnym tego słowa znaczeniu) Autor wspaniałe opisuje to miasto na wzgórzu. Z niezwykle poetycką lekkością kreśli powojenny sandomierski krajobraz. Jestem wręcz urzeczona językiem Pana Wiesława. Myślę, że każdy w historii Piotra (głównego bohatera)odnajdzie cząstkę siebie lub cząstkę swoich wspomnień (chociażby wakacje na wsi u dziadków, czy pierwsze niewinne zauroczenie). większość z nas uśmiechnie się czytając wywody matki głównego bohatera.
Niektórzy mogą zarzucać Autorowi że nie kończąc jednego wątku, zaczyna kolejny. Jednak wspomnienia mają to do siebie, że jedno wywołuje kolejne. Polecam wszystkim którzy chcą powspominać dziecięce czasy, bądź wzruszyć się nad ludzkim losem.

W ramach majowego wyzwana zdecydowałam się przeczytać właśnie tą książkę. Nie jest to co prawda najgrubsza książka jaką posiadam na półce"do przeczytania"ale chyba najbardziej wymagającą. Myślałam,że proza Pana Myśliwskiego to nie moje klimaty. Możecie więc zapytać dlaczego w ogóle "widnokrąg"trafił w moje ręce. Otóż od kilku lat mieszkam w Sandomierzu i pomyślałam że...

Wiesław Mysliwski i literatura piękna to synonim. Jego proza to dobro narodowe. Doskonały styl gawędy. Przestrzeń słowa. Bogate i piękne zdania. Historie, których siła płynie z prostoty. Traktat.., Ostatnie rozdanie, Ucho igielne, teraz Widnokrąg. Czytanie Myśliwskiego bezdyskusyjnie wzbogaca.

Wiesław Mysliwski i literatura piękna to synonim. Jego proza to dobro narodowe. Doskonały styl gawędy. Przestrzeń słowa. Bogate i piękne zdania. Historie, których siła płynie z prostoty. Traktat.., Ostatnie rozdanie, Ucho igielne, teraz Widnokrąg. Czytanie Myśliwskiego bezdyskusyjnie wzbogaca.

Nie ma co się tutaj zanadto rozpisywać, to jedna z tych ponadczasowych powieści, o których napisano już przynajmniej drugie tyle, ile ona sama ma stron. Jednak i ja wtrącę swoje "trzy grosze", czyli kilka subiektywnych zdań.

Ta książka to prawdziwy majstersztyk. Cudna uczta dla moich czytelniczych zmysłów. Chociaż z bólem czytałam o tych biednych krowach niemieckich, które musiały "zapłacić", za krzywdy, jakie Niemcy wyrządzili, wywołując II Wojnę Światową. 

Piękny, czysty język, bez skrótowców i słów cudaków, tak szybko zadamawiających się w naszym języku. Ciekawy zabieg wymieszania historii, czasami tak płynnie przechodzących jedna w drugą, że wprawiało mnie to w prawdziwe zdumienie.

Rewelacyjnie przedstawione postacie, z których moją ulubienicą stała się matka, chociaż nie wiem, czy udałoby mi się długo mieszkać z nią pod jednym dachem.😉

A historia poszukiwania zgubionego buta, po prostu mnie urzekła. Ileż to można pokazać, powiedzieć przy okazji tak wydawałoby się banalnej historii, jak szukanie zgubionego buta.

Ta historia, równie świetnie jak została napisana, została też zrealizowana w formie spektaklu TV, który miał swoją premierę w 1997 roku. W roli matki obsadzono Izabelę Dąbrowską, która wspaniale sobie z nią poradziła, a jest to rola bardzo wymagająca. Polecam, polecam, polecam i książkę i teatr.

Nie ma co się tutaj zanadto rozpisywać, to jedna z tych ponadczasowych powieści, o których napisano już przynajmniej drugie tyle, ile ona sama ma stron. Jednak i ja wtrącę swoje "trzy grosze", czyli kilka subiektywnych zdań.

Ta książka to prawdziwy majstersztyk. Cudna uczta dla moich czytelniczych zmysłów. Chociaż z bólem czytałam o tych biednych krowach niemieckich,...

Myślę sobie ostatnio - skąd się we mnie biorą te powroty do uwielbianych książek we wczesnej młodości ? Może to rodzaj literackiego kryzysu wieku średniego? Ale jestem zadowolona po latach weryfikując, że jednak tak pięknymi książkami dojrzewałam

A więc kolejna podróż w przeszłość. W zasadzie sam też „Widnokrąg” jest swoistą podróżą w przeszłość Piotra. Ta książka jest jak kalejdoskop wspomnień w pejzażu powojennej Polski. Czytając, słyszałam słowa mojego taty, babci, dziadka. Piękne pokolenie. Piękny język. Można zasmucić się w porównaniu ze współczesną nowomową.

Mam wrażenie, że czegokolwiek bym nie napisała, nie zdołam ująć zachwytu w słowa. To jest Literatura Piękna. Tu nie liczy się akcja, początek, środek czy koniec. Nie liczy się przyczyna i skutek. Tu liczy się każde słowo. I żadne nie jest zbytkiem. Przez tą książkę się płynie. Mam wrażenie, że Pan Myśliwski potrafiłby napisać o każdej dowolnie wybranej rzeczy kilkanaście stron a czytelnik miałby wrażenie, że oto przeżywa przygodę. Ta książka jest jak letni wieczór na wsi, delikatne trzaski z ogniska, nienasycenie opowieściami dziadka choć oczy się kleją. Chciałoby się nigdy nie przestawać słuchać.

Myślę sobie ostatnio - skąd się we mnie biorą te powroty do uwielbianych książek we wczesnej młodości ? Może to rodzaj literackiego kryzysu wieku średniego? Ale jestem zadowolona po latach weryfikując, że jednak tak pięknymi książkami dojrzewałam

A więc kolejna podróż w przeszłość. W zasadzie sam też „Widnokrąg” jest swoistą podróżą w przeszłość Piotra. Ta książka jest jak...

Największy żyjący polski pisarz świętuje dziewięćdziesięciolecie!

Moim prywatnym hołdem dla Mistrza była ponowna (ach, który to już raz!) lektura "Widnokręgu". Powieść wybitna, mądra - o przemijaniu, o czasie, o pamięci. I ten język - niby prosty, potoczny, a nasycony znaczeniami, odcieniami, jak poezja.

Dla mnie akurat ta powieść Myśliwskiego, jego styl nasuwa zawsze skojarzenia z Proustem, chociaż proza polskiego pisarza jest bardziej zwarta, substancjonalna, bardziej znacząca.

Myśliwskiego powinno się czytać obowiązkowo, jak wielkich klasyków.

Tak tylko sobie myślę: Jak dziwne są wyrocznie krytyków i dziwne koleje sławy. Nagrodzy, Noble, uznanie, pieniądze...
Lubię Tokarczuk, przynajmniej niektóre z napisanych przez nią rzeczy. Ale gdzież jej do Myśliwskiego...

Największy żyjący polski pisarz świętuje dziewięćdziesięciolecie!

Moim prywatnym hołdem dla Mistrza była ponowna (ach, który to już raz!) lektura "Widnokręgu". Powieść wybitna, mądra - o przemijaniu, o czasie, o pamięci. I ten język - niby prosty, potoczny, a nasycony znaczeniami, odcieniami, jak poezja.

Dla mnie akurat ta powieść Myśliwskiego, jego styl nasuwa zawsze...