Przyznaję bez bicia, że dotąd jedyną moją stycznością z Sapkowskim był Wiedźmin i nie ukrywam, że po Narrenturmie mam ochotę na tym poprzestać. Historia dłużyła mi się niemiłosiernie, opisy zdecydowanie za bardzo rozwlekały całą, wszak ciekawą, opowieść, a niektóre postaci postępowały tak irracjonalnie, że pod względem psychologicznym nie byłoby czego się złapać, aby ustalić przyczyny konkretnych zachowań.

Reynevan, jak większość głównych bohaterów, jest idiotą i nawet za bardzo się z tym nie kryje, za to przyjaciół ma wspaniałych. Właściwie tylko przez wzgląd na Szarleja i częściowo Samsona (no i fakt, że to jednak książka Sapkowskiego) dokończyłam czytanie. Zakochuje się w kim popadnie, z każdym rozdziałem wpada w coraz większe tarapaty i wbrew zapewnieniom, że wciąż się uczy, rezultatów "ani widu, ani słychu".

Kilka słów o pomyśle - był i w dodatku był dobry. Ba, gdyby skrócić książkę o 1/3 lub nawet o połowę, zapewne byłby genialny. Husyci, inkwizycja, wiedźmy i czary - brzmi całkiem ciekawie. Do tego odwołania do historycznych wydarzeń i postaci jak np. Gutenberga czy Kopernika, wypadły zaskakująco dobrze. Co wnikliwsi czytelnicy mogli również zaśmiewać się z subtelnie wplecionych żartów na tym tle (aż pozwolę sobie zacytować mój ulubiony):
"A bo to i czasy takie [...], że nic tylko wziąć, spisać jakieś tezy i przybić je [...] na drzwiach jakiegoś kościoła. Psik, Luter, psik ze stołu, bezczelny kocie!"

Niestety, ale książka ma ogromną, horrendalną wręcz wadę - wlecze się niemiłosiernie. Akcja, odnośnie której w historii tego typu nie powinno się narzekać, została stłumiona i zasypana opisami rynsztunku, ubioru, wąsów, wozów, herbów, koligacji, etc. Zanim postaci zaczną działać mija kilka stron. Za dużo, zdecydowanie za dużo. Z tego też powodu zamiast wartkiej i ciekawej fabuły, mamy, mówiąc nieco kolokwialnie, przelewające się flaki z olejem.

Kolejnym minusem jest brak przypisów bezpośrednio na stronie, na której powinny się znaleźć. O ile angielskie, niektóre niemieckie i sporadycznie łacińskie kwestie byłam w stanie sobie przetłumaczyć, o tyle znaczną, pozostałą część z obcych języków po prostu omijałam spojrzeniem. Tym bardziej, że na końcu książki nie wszystko zostało przetłumaczone i z czasem straciłam chęć sprawdzania, czy może tym razem znajdę tłumaczenie. Niewątpliwie wiele w ten sposób straciłam, ale nie lubię skakać ze strony na stronę i podobny problem miałam czytając Imię róży, chociaż to już nieco inna bajka.

Podsumowując - uważam, że pan Sapkowski zniszczył potencjał książki i zdecydowanie nie mam zamiaru dalej siedzieć w stworzonym przez niego Narrenturmie. Trochę żal mi zostawiać Szarleja, ale wyłącznie ze względu na niego nie mam zamiaru przemęczyć się czytając pozostałe dwa tomy. Jedna Wieża Błaznów w zupełności mi wystarczy.

Przyznaję bez bicia, że dotąd jedyną moją stycznością z Sapkowskim był Wiedźmin i nie ukrywam, że po Narrenturmie mam ochotę na tym poprzestać. Historia dłużyła mi się niemiłosiernie, opisy zdecydowanie za bardzo rozwlekały całą, wszak ciekawą, opowieść, a niektóre postaci postępowały tak irracjonalnie, że pod względem psychologicznym nie byłoby czego się złapać, aby...