Cała moja ocena zarówno tej książki, jak i całej serii o Wiedźminie, mogłaby się zamknąć w słowie: rewelacja! Do tej pory raczej nie czytywałam literatury tego typu, teraz jestem zachwycona.

Wiedźminowską serię zaczęłam od tomu bodajże trzeciego z powodu gorących zapewnień mojej siostry, że pierwsze dwa tomy nie są zbytnio powiązane z kolejnymi. Jednak czytając "Ostatnie życzenie" jako ostatnią książkę widzę, że najlepiej jest czytać chronologicznie. Może nie jest to drastyczna różnica, ale w pierwszych tomach rozjaśniło mi się wiele wątków, sytuacji i dialogów, które w kolejnych były dla mnie mało zrozumiałe.

Co do dialogów - znowu powiem: rewelacja! Przemyślane, z humorem, uszczypliwe, ironiczne. Krajobrazy, miejsca - swojskie, przedstawione wręcz namacalnie, realistycznie, w mgnieniu oka można sobie wyobrazić stare trakty biegnące przez łąki w pobliżu szuwar, lasy, rozlewiska, bagna i wszelkie miejsca, gdzie można by się spodziewać strzygi, utopca lub innego stworzenia czyhającego na ludzkie życie.

Wiedźmin to dla mnie synonim całego ogromnego, magicznego świata, po którym wędrowanie to przygoda nie do zapomnienia. Czytałam z zapartym tchem, chwilami z uśmiechem na ustach lub ze zmarszczonymi brwiami, dniami, nocami, w szkole, w domu, w tramwaju, ciągle.

Geralt z Rivii, czarodziejka Yennefer, brzdąkający na lutni poeta Jaskier, kmiotkowie z zapadłej wioski, kobiety, wino i śpiew, zwykła szara codzienność wiejska kontra polityczne zatargi między królestwami, groźby wojny, społeczne problemy, zbliżający się kataklizm, przepowiednia zagłady, widmo zła i trudna miłość. Lektura - powtórzę po raz ostatni - rewelacyjna!

Cała moja ocena zarówno tej książki, jak i całej serii o Wiedźminie, mogłaby się zamknąć w słowie: rewelacja! Do tej pory raczej nie czytywałam literatury tego typu, teraz jestem zachwycona.

Wiedźminowską serię zaczęłam od tomu bodajże trzeciego z powodu gorących zapewnień mojej siostry, że pierwsze dwa tomy nie są zbytnio powiązane z kolejnymi. Jednak czytając...