Absolutnie najlepsza powieść ze świata Gwiezdnych Wojen od Disneya i jedna z lepszych w całej historii - piszę to z pełną premedytacją, przeczytawszy grubo ponad sto pozycji z tego uniwersum.
Mało kto spodziewał się, że debiutująca w świecie Star Wars Claudia Gray tak dobrze sobie poradzi na nowym dla niej gruncie. Z dziewięciu dotychczas wydanych na polskim rynku powieści SW od wydawnictwa Uroboros, ta zasługuje na zdecydowanie największą uwagę i każe z ogromną nadzieją czekać na kolejną pozycję ze świata SW od tej autorki, jeszcze niewydane w Polsce "Bloodlust". Mój głos na najlepszą powieść s-f 2016 już zdobyła.
Przede wszystkim należy podkreślić, że książkę czyta się bardzo dobrze, czego zasługą jest równomiernie poprowadzona akcja przez ponad 400 stron, a nie jest to łatwe zadanie. Towarzyszymy parze głównych bohaterów, Cienie i Thane'owi, od dziecięcych lat. Począwszy od ich wspólnego dorastania, przez szkolenie w imperialnej akademii aż do galaktycznej wojny domowej i wyborów, które na nowo zdefiniują uczucie pomiędzy nimi i ich cały światopogląd. Autorka doskonale przedstawiła dylematy moralne, które towarzyszyły obydwu stronom konfliktu w galaktycznej wojnie domowej pomiędzy Imperium i Rebelią. Widzimy zmiany, jakie zachodzą w bohaterach na tle wydarzeń doskonale znanych z klasycznej trylogii. Fani najstarszych filmów podczas lektury będą zachwyceni - mamy tutaj zniszczenie Alderaana i Gwiazdy Śmierci, bitwę o Hoth oraz bitwę o Endor, wszystko z zupełnie nowej perspektywy, a dodatkowym smaczkiem jest finał książki, rozgrywający się nad Jakku - pustynną planetę znaną z epizodu VII.
Sama relacja między dwójką głównych bohaterów jest świetnie przedstawiona, ich dylematy moralne także - nie ma w tym zbędnego patosu czy przynudzania, jest kawał dobrej literatury. Nie pamiętam, by w jakiejkolwiek pozycji ze świata SW tak dobrze były przedstawione odpowiedzi na pytania, dlaczego ktoś decydował się walczyć po którejś ze stron.
Sama historia Cieny i Thane'a jest tak ciekawa, że kończąc "Utracone gwiazdy" czułem smutek, że to już koniec. Ostatnie sto stron to nie było tylko czytanie, ale wręcz pochłanianie kolejnych stron, co nie zdarzyło mi się podczas czytania powieści ze świata SW od lat. Dlaczego tak tragiczna seria, jak "Koniec i początek" od autora-gimnazjalisty (C. Wendig, unikać!) doczeka się trylogii, a historia pani Gray nie? Nadzieja umiera ostatnia i tak samo jest w tym przypadku, bowiem zakończenie książki daje możliwości na dalsze poprowadzenie głównych bohaterów przez kształtującą się na nowo galaktykę, w jakim innym celu mielibyśmy na sam koniec fragment z Nashem? Po dość przeciętnych pozycjach typu "Tarkin" czy "Nowy świt" (o żenującym "Końcu i początku" nie wspominając), "Utracone gwiazdy" są sygnałem, że książki ze świata SW w końcu zaczęły iść w dobrym kierunku. "Utracone gwiazdy" postawiły poprzeczkę bardzo wysoko i kolejnym powieściom będzie trudno jej dorównać...

Dodatkowo kończąc czytanie nie mogłem pozbyć się pewnej myśli: czy w tej powieści nie poznaliśmy przypadkiem rodziców Rey...? Jeśli tak, o Cienie i Thane'ie jeszcze nieraz będzie nam dane usłyszeć. Oby od Claudii Gray, bo zdecydowanie zasłużyła na kolejną szansę.

Absolutnie najlepsza powieść ze świata Gwiezdnych Wojen od Disneya i jedna z lepszych w całej historii - piszę to z pełną premedytacją, przeczytawszy grubo ponad sto pozycji z tego uniwersum.
Mało kto spodziewał się, że debiutująca w świecie Star Wars Claudia Gray tak dobrze sobie poradzi na nowym dla niej gruncie. Z dziewięciu dotychczas wydanych na polskim rynku powieści...