Watykan rok 2004. W ogrodach pałacu papieskiego w Castel Gandolfo dochodzi do morderstwa. Zamordowany był kuratorem w muzeum, pracował nad przygotowaniem tajemniczej wystawy. W tym samym dniu dokonano włamania do mieszkania współpracującego z kuratorem prawosławnego księdza Alexa Andreou. Duchowny grekokatolicki miesza z kilkuletnim synkiem za murami Watykanu. Żandarmeria Watykańska zostaje postawiona w stan najwyższej gotowości i robi wszystko, by wskazać winnego tych przestępstw. Niestety komendant Falcone nie potrafi ująć sprawcy. Duchowny kierując się bezpieczeństwem własnego synka postanawia sam przeprowadzić śledztwo w tej tajemniczej sprawie. Alex wie jedynie, że zamordowany Ungolino Nogara dokonał jakiegoś tajemniczego odkrycia mającego związek z czterema Ewangeliami zwanymi Diatessaron.
„Dawno temu nasz Kościół miał piątą ewangelię Diatessaron. Jej tytuł po grecku znaczy zrobiona z czterech, ponieważ tak właśnie powstała”.
Ciekawie skonstruowana fabuła sprawia, że powieść czytało się znakomicie. Akcja osadzona w Watykanie przypomniała mi mój spacer po placu św. Piotra jeszcze za pontyfikatu Jana Pawła II. Byłem w owym czasie w grupie tych nielicznych osób z którymi papież zamienił kila słów. Wspominam o tym ponieważ przedstawiona opowieść, to właśnie czas pontyfikatu JP II. Papież pojawia się w tej opowieści, możemy przeczytać o cierpieniu, które towarzyszyło mu u schyłku pontyfikatu, o jego roli jaką odegrał w procesie pojednania między kościołami Wschodnim i Zachodnim. Wracając do przeczytanej książki muszę powiedzieć, że narracja jest tu jednoosobowa widziana właśnie oczami Alexsa. Księdza prawosławnego, który przed święceniami może zawrzeć związek małżeński. Mamy zatem relacje rodzinne ukazane z punktu widzenia samotnego ojca – księdza. Ale żeby było jeszcze ciekawiej powiem, że brat narratora, Simson także jest księdzem. Te prywatne sceny z życia księży są ważne, ponieważ z czasem zostają oni zamieszani w całą aferę, a podejrzenie zabójstwa pada właśnie na jednego z nich. Podziwiam autora za ogrom wiedzy i umiejętność wprowadzenia mnie w świat watykańskich duchownych. Z ciekawością czytałem o tajnikach kodeksu „Watykan ma odrębny kodeks niekanoniczny. Państwo Kościelne może więc skazywać kryminalistów i wysyłać ich do włoskich więzień”. Szkoda tylko, że „Procesy kościelne są niejawne. Parafianie mogą się nigdy nie dowiedzieć, że na tyłach ich kościoła popełniono morderstwo, a co dopiero poznać wyrok kościelnego trybunału”. Dużo tu też o roku 1204, zresztą fragment przygotowanej wystawy miał tego dotyczyć. Co zatem odkrył Ugo Nogara, że musiał umrzeć? Czy to było coś negatywnego dla relacji z prawosławiem? W myślach pytam siebie czy jest możliwe ponowne połączenie dwóch Kościołów? Po przeczytaniu tej książki mam wrażenie, że jednak nie. Za dużo tu tych „plam”, których roztrząsanie niczego dobrego autorowi nie przyniosło. Jednak powieść jako kryminał jest dopracowana w każdym calu, nie brakuje napięcia i elementu zaskoczenia. Ze zdziwienia na koniec przecierałem oczy, wszystko zgrabnie się zamyka.

Watykan rok 2004. W ogrodach pałacu papieskiego w Castel Gandolfo dochodzi do morderstwa. Zamordowany był kuratorem w muzeum, pracował nad przygotowaniem tajemniczej wystawy. W tym samym dniu dokonano włamania do mieszkania współpracującego z kuratorem prawosławnego księdza Alexa Andreou. Duchowny grekokatolicki miesza z kilkuletnim synkiem za murami Watykanu. Żandarmeria...