Mam wrażenie, że Kehlmannowi przy tworzeniu tej powieści przyświecał jeden cel: chciał, aby przyznano mu którąś z "ważnych nagród literackich", rozdawanych przez bardzo starych i poważanych mędrców. Skoro ma być nagroda, to forma musi być nietuzinkowa, wiele dygresji, zwodniczych tropów, dialog i igraszki z czytelnikiem (prawda to co Beerholm opisuje czy jednak iluzja?). Ale to tylko forma, a treść? Są tacy którzy twierdzą, że to książka o poszukiwaniach Boga ("Wiener Zeitung") lub o "pisaniu jako snuciu sieci iluzji, tworzeniu literatury i świata przedstawianego. O dochodzeniu do mistrzostwa w sztuce" ("Wyborcza"). Z kolei z notki okładkowej możemy wnioskować, że przeczytamy o walce człowieka z nieubłaganym losem (i tu jesteśmy chyba najbliżej prawdy). A może jest to jednak historia o destrukcyjnej sile obsesji? A może o nieprzystosowaniu społecznym? W każdym razie nie ulega wątpliwości że ta "Beerholm przedstawia" MUSI traktować o czymś fundamentalnym.

Czyli powieść nie wiadomo o czym, o wszystkim i o niczym, i to na zaledwie 230 stronach. Ładna wydmuszka, niezasadnie roszcząca sobie pretensje do miana wielkiej literatury.

Mam wrażenie, że Kehlmannowi przy tworzeniu tej powieści przyświecał jeden cel: chciał, aby przyznano mu którąś z "ważnych nagród literackich", rozdawanych przez bardzo starych i poważanych mędrców. Skoro ma być nagroda, to forma musi być nietuzinkowa, wiele dygresji, zwodniczych tropów, dialog i igraszki z czytelnikiem (prawda to co Beerholm opisuje czy jednak iluzja?)....