Ludzie, którzy nie interesują się filozofią na pewno znajdą tu wiele cennych tropów do przemyśleń i refleksji. Ci, którzy już zadawali sobie takie pytania i szukali odpowiedzi nie znajdą w książce niczego odkrywczego. Najbardziej podobał mi się wątek z początku książki czyli dorastanie wrażliwego , introwertycznego młodego człowieka i próba radzenia sobie z cierpieniem za pomocą rozumu i praw matematyki, które doprowadziły go do drogi kapłańskiej. Ale ponieważ nie było w tym żadnych emocji i relacji, poszukiwania sensu rzeczywistości zaprowadziły bohatera ku magii i scenie. Wątek kariery i pełnego sukcesu , który nie daje żadnej satysfakcji jest niestety zbyt schematyczny. Nie porwały nie także zbyt przerysowane doświadczenia z pogranicza realności i nierealności, snu i jawy. Ale czyta się bardzo dobrze.

Ludzie, którzy nie interesują się filozofią na pewno znajdą tu wiele cennych tropów do przemyśleń i refleksji. Ci, którzy już zadawali sobie takie pytania i szukali odpowiedzi nie znajdą w książce niczego odkrywczego. Najbardziej podobał mi się wątek z początku książki czyli dorastanie wrażliwego , introwertycznego młodego człowieka i próba radzenia sobie z cierpieniem...

Książka ani dobra, ani zła, przeciętna. Nie czuję, żeby coś wniosła, albo żeby coś wyniosła z mojego życia. Napisana jakoś tak zwyczajnie, bez fajerwerków, w sumie dobrze się czytała. Emocja, która mi towarzyszyła podczas lektury to przygnębienie. To smutna książka, obciążająca. Trudno mi się czytało o kimś, kto próbuje się postawić wyżej od innych ludzi. Bez żadnego uzasadnienia. Ja takich nie trawię. I kończy się pusto. Takie coś z niczego, tyle, że to coś jest niczym. Tak, to pusta książka o pustym kimś. To przygnębiające uczucie zapełniać strony pustką. I udawać, że czegoś się szuka na siłę. A może ja znowu nie zrozumiałam, może ja w ogóle nie rozumiem książek. Świetny depresant z tej książki. Choć wolałabym anty.

Książka ani dobra, ani zła, przeciętna. Nie czuję, żeby coś wniosła, albo żeby coś wyniosła z mojego życia. Napisana jakoś tak zwyczajnie, bez fajerwerków, w sumie dobrze się czytała. Emocja, która mi towarzyszyła podczas lektury to przygnębienie. To smutna książka, obciążająca. Trudno mi się czytało o kimś, kto próbuje się postawić wyżej od innych ludzi. Bez żadnego...

Jedna z ważniejszych powieści - ważnych dla mojego widzenia świata. Z pewnością niektórym wyda się błahą zabawą, trafi za to do tych, którym podobny do tworzącego kanwę tej książki smutek towarzyszy przez całe życie...

Jedna z ważniejszych powieści - ważnych dla mojego widzenia świata. Z pewnością niektórym wyda się błahą zabawą, trafi za to do tych, którym podobny do tworzącego kanwę tej książki smutek towarzyszy przez całe życie...

Mam wrażenie, że Kehlmannowi przy tworzeniu tej powieści przyświecał jeden cel: chciał, aby przyznano mu którąś z "ważnych nagród literackich", rozdawanych przez bardzo starych i poważanych mędrców. Skoro ma być nagroda, to forma musi być nietuzinkowa, wiele dygresji, zwodniczych tropów, dialog i igraszki z czytelnikiem (prawda to co Beerholm opisuje czy jednak iluzja?). Ale to tylko forma, a treść? Są tacy którzy twierdzą, że to książka o poszukiwaniach Boga ("Wiener Zeitung") lub o "pisaniu jako snuciu sieci iluzji, tworzeniu literatury i świata przedstawianego. O dochodzeniu do mistrzostwa w sztuce" ("Wyborcza"). Z kolei z notki okładkowej możemy wnioskować, że przeczytamy o walce człowieka z nieubłaganym losem (i tu jesteśmy chyba najbliżej prawdy). A może jest to jednak historia o destrukcyjnej sile obsesji? A może o nieprzystosowaniu społecznym? W każdym razie nie ulega wątpliwości że ta "Beerholm przedstawia" MUSI traktować o czymś fundamentalnym.

Czyli powieść nie wiadomo o czym, o wszystkim i o niczym, i to na zaledwie 230 stronach. Ładna wydmuszka, niezasadnie roszcząca sobie pretensje do miana wielkiej literatury.

Mam wrażenie, że Kehlmannowi przy tworzeniu tej powieści przyświecał jeden cel: chciał, aby przyznano mu którąś z "ważnych nagród literackich", rozdawanych przez bardzo starych i poważanych mędrców. Skoro ma być nagroda, to forma musi być nietuzinkowa, wiele dygresji, zwodniczych tropów, dialog i igraszki z czytelnikiem (prawda to co Beerholm opisuje czy jednak iluzja?)....

Cudowna książka. Niesamowity klimat, niecodzienny styl, naprawdę wyjątkowa. Niezwykłe podobieństwo do Blaszanego bębenka ( co jest oczywiście na plus!).

Cudowna książka. Niesamowity klimat, niecodzienny styl, naprawdę wyjątkowa. Niezwykłe podobieństwo do Blaszanego bębenka ( co jest oczywiście na plus!).