Optymistyczna puenta dla całej trylogii. Trochę bawią mnie te opisy na tyłach okładek, o niebezpiecznych intrygach i brudnej polityce. Przez cały czas ktoś nam wmawia, że gdzieś tam coś jest naprawdę złe i brudne i trudne, ale tak naprawdę nawet bieda i głód są ubrane w ładne ciuszki, żeby nie przerażać i nie kojarzyć się z prawdziwym życiem. Nie wiem czy ze względu na docelową publikę czy na wrodzoną powściągliwość autorka kazała nam [SPOILER] wierzyć, że Sonea jest wiatropylna. Byłam w całkiem pokaźnym szoku, kiedy od trzymania się za rączki z Akkarinem zaszła w ciążę. Największą frustrację stanowi postać Savary, która po prostu fizycznie, technicznie i jakby na to nie patrzeć NIC nie wnosi. Cały tom czekałam na to aż okaże się ukrytym asem w rękawie, wniesie jakiś zwrot akcji, choćby odświeżenie, ale okazało się, że po prostu była. Była. To wszystko co o niej można rzec. W sumie żaden zawód, nie spodziewałam się już wiele po poprzednich częściach, raczej kontynuowałam z uporu i niechęci do niedokańczania książek.

Optymistyczna puenta dla całej trylogii. Trochę bawią mnie te opisy na tyłach okładek, o niebezpiecznych intrygach i brudnej polityce. Przez cały czas ktoś nam wmawia, że gdzieś tam coś jest naprawdę złe i brudne i trudne, ale tak naprawdę nawet bieda i głód są ubrane w ładne ciuszki, żeby nie przerażać i nie kojarzyć się z prawdziwym życiem. Nie wiem czy ze względu na...