Pierwszy raz spotkałam się z twórczością pani Troisi, a szkoda bo ma naprawdę świetny styl. Książkę czyta się szybko i łatwo. Powieść nie wciąga od początku, coś zaczyna się dziać mniej więcej ok. 7 rozdziału. Mimo tego historia jaką opowiada jest niesamowita. Od wspomnianego 7 rozdziału akcja zaczyna się rozkręcać, gdy doszłam do krytycznego momentu nie mogłam się oderwać. Świat stworzony przez panią Troisi jest niesamowity. Już wiem, że coraz mniej będę czytać powieści obyczajowych. Brakowało mi fantastyki i to bardzo. Pomimo tego iż lubię gdy narracja jest pierwszoosobowa, podobało mi się gdy wszystko opisywała osoba trzecia.

Najbardziej w tej książce polubiłam anegdoty z przeszłości. Wyjaśniały wiele rzeczy i co najważniejsze opisywały czas spędzony z Mistrzem. Temat powieści jest oryginalny i to jest dużym plusem. Niezmiernie się cieszę z tego iż nie jest to opowieść jedno tomowa. Mam szansę jeszcze raz spotkać się ze Światem Wynurzonym.

Bohaterowie powieści mają wspaniale wykreowane charaktery. Każdy ma swoje cechy, które go wyróżniają. Dubhe- główna bohaterka, była nieprzewidywalna, poznałam ją w 90%, a nadal nie mogłam odkryć jak zachowa się w danej sytuacji. To był chyba jej największy plus. Bo jaka radość z czytania książki, w której wiemy co bohater zrobi? Ceniłam w niej stanowczość, ale jedna rzecz mnie dziwiła. Dubhe określała się mianem zabójcy, a miała wstręt przed zabijaniem to było dziwne, ale nie przeszkadzało mi to. Jak już wspomniałam lubiłam, gdy autorka wracała do przeszłości bohaterki, a tam jedną z ważniejszych postaci był Sarnek- Mistrz i nauczyciel Dubhe. Był postacią specyficzną. Jak na zabójce przystało zachowywał kamienną twarz, był chłodny i stanowczy, ale nie zawsze. Wobec Dubhe często okazywał swoją łagodniejszą twarz. Może nie był roześmiany i uśmiechnięty chyba ciężko było mu się tak zachowywać po tym co przeżył, ale traktował ją jak swoją córkę. W połowie książki pojawiła się kolejna postać, która miała wpływ na przebieg wydarzeń- Lonerin, był magiem, który został wysłany do Gildii. Nie wiem o nim zbyt wiele, ale na pewno pojawi się w kolejnych częściach i będzie miał wpływ na Dubhe.

Książka jest bardzo tajemnicza i inna, oczywiście w pozytywnym sensie. Bardzo brakowało mi fantastyki i jestem przekonana, że to mój ulubiony gatunek. Zostały mi 2 powieści obyczajowe i chyba na razie wystarczy mi kontaktów z nimi.

"Sektę Zabójców" polecam wszystkim miłośnikom fantastyki, ale nie tylko.

Pierwszy raz spotkałam się z twórczością pani Troisi, a szkoda bo ma naprawdę świetny styl. Książkę czyta się szybko i łatwo. Powieść nie wciąga od początku, coś zaczyna się dziać mniej więcej ok. 7 rozdziału. Mimo tego historia jaką opowiada jest niesamowita. Od wspomnianego 7 rozdziału akcja zaczyna się rozkręcać, gdy doszłam do krytycznego momentu nie mogłam się oderwać....