„Niemiecki taniec” to dla mnie książka-zaskoczenie – oczywiście bardzo pozytywne. Dość lakoniczny opis z okładki mówiący o tym, że jest to historia dwóch kobiet, które rozdzieliła tułaczka po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej oraz rodzinna tajemnica zaciekawił, ale dopiero na kolejnych stronach opowieści spotykały mnie co chwile coraz większe zaskoczenia powodując, że nie mogłam się wręcz oderwać od historii Elizy i Marianny.

Elizę von Saarow poznajemy kiedy jest już bardzo leciwą kobietą mieszkającą w Monachium w tzw. „pensjonacie dla starszych ludzi” – jak sama nazywa to miejsce. Pani baronowa prowadzi samotne lecz uporządkowane i spokojne, by nie powiedzieć monotonne, życie. Pewnego dnia ten spokój zostaje zburzony przez list, który dotarł do niej aż z Afryki od matki Elżbiety. Okazuje się, że jej szwagierka Marianna, o której nie słyszała przeszło pół wieku została misjonarką, jest umierająca i prosi ją o spotkanie, by móc wyjawić jej pewną tajemnicę z przeszłości, która spowodowała rozłam między dwoma kobietami. Początkowo sceptyczna Eliza nie mając ochoty na powrót do zamkniętej dawno temu przeszłości rozważa, czy nie udawać, że tego listu nigdy nie otrzymała, jednak ostatecznie postanawia wysłać na widzenie z siostrą Marianną swojego sekretarza Vacłava. Młody wysłannik Elizy ma wysłuchać swoistej spowiedzi umierającej na AIDS zakonnicy i przekazać wszystko swojej pracodawczyni. Czego dowie się Eliza o wspólnej przeszłości obu pań, czy odzyska prawdziwy spokój i zmieni jednak swoje życie?

Maria Nurowska w swojej książce przedstawia bardzo nietypowe ujęcie skutków Drugiej Wojny Światowej, mianowicie wypędzenie Niemców ze swoich majątków na polskim pomorzu. Ukazuje ich wręcz jak ofiary wojny, które podobnie jak więźniowie do Auschwitz wyjeżdżali do nowej nieznanej ojczyzny w bydlęcych wagonach ograbieni ze wszystkiego co mieli, nie rzadko tracąc przy tym dla nikogo nie istotne życie. Autorka wywołuje w czytelniku ogromne współczucie do tych prześladowanych i obwinianych za całe zło i okrucieństwo Drugiej Wojny Światowej „obywateli polskich” niemieckiego pochodzenia wygnanych często z jedynej ojczyzny jaką znali. Dlaczego zdecydowała się na taką tematykę? Jak sama wspomina we wstępie inspiracja był zamek w Krokowej na Pomorzu, który znała z wakacyjnych wyjazdów. Postanowiła umieścić w nim obie bohaterki, ponieważ przez dwadzieścia lat zgromadziła bardzo dużo materiału na temat wypędzonych kiedyś z Polski Niemców, co nie dawało jej spokoju. Poza tym usłyszała kiedyś w pociągu opowieść nieznajomej, która wyznała jej, że jako młoda dziewczyna została tuż po wojnie postawiona nago pod pręgierzem tylko dlatego, że była Niemką. Prześladowcami byli do niedawna jeszcze prześladowani Polacy. Twarz tamtej kobiety stała się twarzą książkowej Marianny.

„Niemiecki taniec” wywarł na mnie ogromne wrażenie. Jest to wyjątkowo interesująca powieść, w której fikcja literacka płynnie przenika fakty historyczne. Maria Nurowska opisuje całą historię z różnych perspektyw, co jakiś czas jej bohaterki wracają do przeszłości ujawniając czytelnikowi kolejne wątki ze swojego życia. Wszystko jest bardzo wyważone, a ciekawość ani na chwile nie zostaje uśpiona powodując, że książkę czyta się wręcz błyskawicznie. Po zamknięciu książki czuję wyjątkowe zadowolenie i mimo trudnej tematyki jakiś wewnętrzny spokój. Była to piękna opowieść, pisana pięknym językiem i z pięknym zakończeniem. Podoba mi się to i nie pamiętam, by kiedykolwiek jakaś lektura wywołała we mnie aż takie odczucia. Zasłużone 10 gwiazdek.

„Niemiecki taniec” to dla mnie książka-zaskoczenie – oczywiście bardzo pozytywne. Dość lakoniczny opis z okładki mówiący o tym, że jest to historia dwóch kobiet, które rozdzieliła tułaczka po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej oraz rodzinna tajemnica zaciekawił, ale dopiero na kolejnych stronach opowieści spotykały mnie co chwile coraz większe zaskoczenia powodując, że nie...