Jestem świeżo po przeczytaniu tej książki, którą pochłonęłam w niecałe dwa dni. Fabuła porwała mnie do reszty, nie sposób było przerwać choć na chwilę. Być może przez sposób pisania autorki, gdzie nie było podziałów na rozdziały, a teraźniejszość przeplatana była niechronologicznymi wątkami z przeszłości, czy to z Pomorza, czy też z Afryki. Dlatego nie potrafiłam przerwać, pragnąc poznawać więcej i więcej szczegółów dotyczących tych dwóch skłóconych ze sobą kobiet.
Wciąż widzę Afrykę, jej piękno oraz chorych ludzi na ulicach. Widzę także Elizę, która cierpi w swojej samotności, paradoksalnie nikogo do siebie nie dopuszczając. Książka wywołała we mnie skrajne emocje, dlatego też odkładam ją na półkę i zapewne do niej nie raz wrócę.
Odejmuję gwiazdkę w ocenie za samą końcówkę. Na początku był szok i próba poskładania tego wszystkiego w jedną całość, potem natomiast chciałam przeczytać kilka słów o tym, jak główna bohaterka na to patrzy. Zabrakło mi choćby jednego zdania, które opisywałoby uczucia i przemyślenia Elizy.
Książka tak czy inaczej godna polecenia.

Jestem świeżo po przeczytaniu tej książki, którą pochłonęłam w niecałe dwa dni. Fabuła porwała mnie do reszty, nie sposób było przerwać choć na chwilę. Być może przez sposób pisania autorki, gdzie nie było podziałów na rozdziały, a teraźniejszość przeplatana była niechronologicznymi wątkami z przeszłości, czy to z Pomorza, czy też z Afryki. Dlatego nie potrafiłam przerwać,...