To moje pierwsze spotkanie z twórczością Hłaski, ale myślę, że nie ostatnie. Jestem na tyle zaintrygowana, by sięgnąć po więcej jego dzieł. Muszę przyznać, że teraz czuję niedosyt, że spodziewałam się czegoś więcej. Dotychczas znałam jedynie życiorys Hłaski, jego sławę, legendę i po takiej postaci spodziewałam się, że jego pierwsze opowiadania to będzie WOW. Szału nie było, ale czuję, że muszę przeczytać więcej jego tekstów, żeby wyrobić sobie ostateczną opinię.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Hłaski, ale myślę, że nie ostatnie. Jestem na tyle zaintrygowana, by sięgnąć po więcej jego dzieł. Muszę przyznać, że teraz czuję niedosyt, że spodziewałam się czegoś więcej. Dotychczas znałam jedynie życiorys Hłaski, jego sławę, legendę i po takiej postaci spodziewałam się, że jego pierwsze opowiadania to będzie WOW. Szału nie było,...

Zamierzałam skrytykować autora za parę spraw, ale przeczytanie Nie wstępu, ani nie posłowia mnie powstrzymało. Toteż nie będę krytykować. Przynajmniej nie tak dużo. Ale jeśli powieść nie broni się sama, bez pomocy autora, to chyba nie świadczy dobrze. Zbiór opowiadań i minipowieść "Następny do raju" to echo egzystencjalnej samotności. Tylko że echo zniekształcone i zabarwione socrealistycznie. Odstręcza mnie ta epoka w całości. Odrzuca mnie PRL-owski robotnik, nieważne czy na jego cześć pisze się peany czy pokazuje go w krzywym zwierciadle. O ile przemawia do mnie hołd dla ludzkiej samotności, nieskończonego opuszczenia na jakie jesteśmy skazani, o tyle po lekturze odbija mi się smarem i płynem chłodniczym. Ale miałam nie krytykować, bo już wiem skąd ta sceneria. Mam szacunek do Hłaski, za to, co faktycznie przeżył. Kilka opowiadań zapadło mi w pamięć, natomiast powieść jest taka, jak barak, w którym mieszkają robotnicy: obskurna, ciężka, dołująca. Nie odpowiada mi ten styl. Tak samo jak usiłowanie ubrania tego w patos i refleksję.

Zamierzałam skrytykować autora za parę spraw, ale przeczytanie Nie wstępu, ani nie posłowia mnie powstrzymało. Toteż nie będę krytykować. Przynajmniej nie tak dużo. Ale jeśli powieść nie broni się sama, bez pomocy autora, to chyba nie świadczy dobrze. Zbiór opowiadań i minipowieść "Następny do raju" to echo egzystencjalnej samotności. Tylko że echo zniekształcone i...

Szarość życia podana w najwspanialszy możliwy sposób.

Szarość życia podana w najwspanialszy możliwy sposób.

Opowiadania Marka Hłasko są fenomenalne. Nikt tak jak on nie potrafi ukazać beznadziei i bólu istnienia. Wizjoner swoich czasów okrutnie odsłaniający prawdę o tragizmie ludzkiego życia.

Opowiadania Marka Hłasko są fenomenalne. Nikt tak jak on nie potrafi ukazać beznadziei i bólu istnienia. Wizjoner swoich czasów okrutnie odsłaniający prawdę o tragizmie ludzkiego życia.

Baza Sokołowska - zbyt optymistyczne, nie dziwię się, że sam Hłasko po latach wstydził się tego opowiadania.
Pierwszy krok w chmurach - odrażające. Nie mam w sobie ni krztyny pozytywnego uczucia wobec "trzech starszych panów"... i o to chodziło, bo zło rodzi zło i nigdy nikomu nie uda się z tego wyrwać, postawić swojego pierwszego kroku w chmurach. Odrzuca i przez to doskonale obrazuje ten bardzo pesymistyczny sposób myślenia.
Pętla - najlepsze z tych trzech opowiadań, które przeczytałam. Bardzo dobrze skonstruowane i napisane studium alkoholizmu. Realizm połączony z delikatną literacką fantazją. Polecam każdemu.

Baza Sokołowska - zbyt optymistyczne, nie dziwię się, że sam Hłasko po latach wstydził się tego opowiadania.
Pierwszy krok w chmurach - odrażające. Nie mam w sobie ni krztyny pozytywnego uczucia wobec "trzech starszych panów"... i o to chodziło, bo zło rodzi zło i nigdy nikomu nie uda się z tego wyrwać, postawić swojego pierwszego kroku w chmurach. Odrzuca i przez to...

fantastyczne językowo, co za luz, lekkość pióra, naturalny styl. Większość moich znajomych ma swoje inne ulubione opowiadanie. Dla mnie to emocjonalna, dramatyczna i pouczająca Baza Sokołowska. Dziś nie ma już bazy, na Sokołowskiej postawili bloki, ale wciąż pamiętam rampę. Szubienicy nie mogłem doczytać, bo opisy były zbyt realistyczne. Trochę się przestraszyłem. Nadrobiłem z czasem. Facet zna życie jak mało kto.

fantastyczne językowo, co za luz, lekkość pióra, naturalny styl. Większość moich znajomych ma swoje inne ulubione opowiadanie. Dla mnie to emocjonalna, dramatyczna i pouczająca Baza Sokołowska. Dziś nie ma już bazy, na Sokołowskiej postawili bloki, ale wciąż pamiętam rampę. Szubienicy nie mogłem doczytać, bo opisy były zbyt realistyczne. Trochę się przestraszyłem....

pierwszy krok w chmurach jest taki polski, tak boleśnie nas obnaża, że czytając boisz się, że ta brzydota nie tylko Cię dotyka, ale wierci się gdzieś w środku

pierwszy krok w chmurach jest taki polski, tak boleśnie nas obnaża, że czytając boisz się, że ta brzydota nie tylko Cię dotyka, ale wierci się gdzieś w środku

MĘSKA RZECZ

MĘSKA RZECZ

Hłasko się nie obcyndalał. Pisał prozę, która nie bierze jeńców. Chwyta za jaja i nie puszcza do samego końca. SZACH-MAT.

Hłasko się nie obcyndalał. Pisał prozę, która nie bierze jeńców. Chwyta za jaja i nie puszcza do samego końca. SZACH-MAT.