Machina pisarska Karla Ovego nie traci rozpędu. W tomie piątym, podzielonym na wolniej rozwijającą się cześć szóstą i dynamiczną siódmą, na samym początku pisze on, że z lat, które chce przywołać, niewiele pamięta, po czym poświęca im ponad osiemset stron, właściwie bez żadnych skoków w czasie czy dygresyjnych nurów. Jak sam wyjaśnia w tekście, przytaczając odpowiedź na zadane mu dziennikarskie pytanie: „chodziło mi o odejście od minimalizmu, a przejście do maksymalizmu, do tego, co nabrzmiałe, gwałtowne, do baroku (...) usiłowałem opowieść o jednym człowieku, w której na zewnątrz nic wielkiego się nie dzieje, a wszelki ruch jest wyłącznie wewnętrzny, napisać z epickim rozmachem”. Wypis dotyczy wprawdzie wywiadu przeprowadzonego zaraz po debiucie literackim, widać jednak, że pomysł na „Jego Walkę” zakiełkował stosunkowo wcześnie i już wtedy doczekał się próby realizacji. Motywy pisania, stawiania się pisarzem czy tworzenia tożsamości pisarskiej - przedstawione na przykładzie własnym, jak i cudzym - są w ogóle jednym z bardziej intrygujących składników odcinka piątego, zainicjowanych zresztą w poprzednim (chronologię i zależności między poszczególnymi tomami, bez szóstego na razie, przedstawiam na załączonym, graficznie wyrafinowanym wykresie: http://imgur.com/q2octXr, dzięki temu coraz bliżej mi to tego, by w okienku wiadomości tylko bazgrać, a nie wypisywać mentalne bazgroły; świat odetchnie). Szczególnie gdy o podawanej co rusz w wątpliwość umiejętności, walce (sic!) o każde słowo, stanie się lepszym twórcą pisze - w czasie przeszłym, choć jakby w teraźniejszym - jako pisarz (wiem, wiem...) poniekąd spełniony. Co jeszcze? Mnóstwo ciekawych szczegółów. Obraz młodzieńczych i wczesnodorosłych ekscesów w Bergen, po którym maszeruje z nieodłączną reklamówką (na polskim wybrzeżu wschodnim zwaną „szelestką”), równoważy dojmującym oddaniem starości dziadków oraz egzystencji umysłowo chorych i upośledzonych. I uwaga, w trakcie wspomnień z pobytu w Anglii pojawia się niezakłócający rejestru, szokująco zabawny na tle wszechobecnej żółci, mini epizod: „Blisko dwumetrowy Norweg w nocniku na głowie mknący w wannie przez ulice Norwich”. Mknijmy więc i dociśnijmy do końca-szóstki.

Machina pisarska Karla Ovego nie traci rozpędu. W tomie piątym, podzielonym na wolniej rozwijającą się cześć szóstą i dynamiczną siódmą, na samym początku pisze on, że z lat, które chce przywołać, niewiele pamięta, po czym poświęca im ponad osiemset stron, właściwie bez żadnych skoków w czasie czy dygresyjnych nurów. Jak sam wyjaśnia w tekście, przytaczając odpowiedź na...