Po prostu wstrętna.
Mam wrażenie, że pochwały pod adresem tej książki spowodowane są tylko tym, iż autor przeżył obóz i niezależne, co i jak opowie, to jest to bezwzględnie warte wysłuchania/przeczytania - a Grudziński jest fatalnym gawędziarzem. Toporny, miejscami pseudopoetycki styl, dużo tępego moralizatorstwa, próba wybielenia siebie i ucieczki od odpowiedzialności za swoje, nie zawsze przecież chlubne i ludzkie wyczyny (vide jedna z ostatnich scen, w której nasz kryształowy bohater obmył już rączki, i będąc wolnym, nie ma już zrozumienia dla moralności ludzi z 'innego świata').
Czytałam sporo pozycji literatury obozowej i wiem, że można opowiadać swoje przeżycia w o wiele ciekawszy i zdecydowanie bardziej zmuszający czytelnika do refleksji sposób.
Nie mam nic do autora i tego, jak żył, jaką przeżył tragedię, której przecież nie jestem w stanie zrozumieć i pewnie nie zrozumiem, nie mogąc pamiętać czasów wojny - krytykuję jedynie sposób, w jaki mi o tym opowiedział.

Po prostu wstrętna.
Mam wrażenie, że pochwały pod adresem tej książki spowodowane są tylko tym, iż autor przeżył obóz i niezależne, co i jak opowie, to jest to bezwzględnie warte wysłuchania/przeczytania - a Grudziński jest fatalnym gawędziarzem. Toporny, miejscami pseudopoetycki styl, dużo tępego moralizatorstwa, próba wybielenia siebie i ucieczki od odpowiedzialności za...