Pokrętne koleje losu

Nie często się zdarza, żeby powieść grozy oprócz swej zasadniczej roli, czyli przyprawiania o „gęsią skórkę”, niosła w sobie element refleksji, zadumy nad własnym życiem. Powieść Jakuba Ćwieka nie jest tylko kolejną opowiastką, lecz świetnym studium nad ludzką naturą. Owszem posiada ona wszelkie znamiona horroru. Przypomina dlaczego tak bardzo boimy się ciemności i dlaczego powinniśmy się jej bać. Z drugiej strony „Ciemność płonie” to nie tylko dobra powieść grozy, ale również opowieść o nas samych, o ludziach z problemami, którzy szukają w swoim życiu szczęścia. Jakże odmienna od wcześniejszej twórczości autora powieść , ale jakże wciągająca.

Natalia – studentka kulturoznawstwa – w podzięce za pomoc oddaje starszemu mężczyźnie znalezioną w portfelu monetę. Nieświadomie bierze tym samym na siebie cudze przekleństwo. Już wkrótce i dla niej zapłonie Ciemność, zamieniając jej życie w horror. Ratunku może szukać tylko wśród podobnych sobie. Dworzec Katowice czeka …

Różnie układają się koleje ludzkiego życia. Raz jest dobrze, raz jest źle. Jednakże zawsze staramy się dążyć dalej w naszym życiu. Jednakże los bywa okrutny i czasem jedno zdarzenie sprawia, że sprawy przybierają zły obrót. Ostatecznie możemy upaść na samo dno. Cóż jednym z upadków jest bezdomność, ale drodze współczytelnicy może być ona nie tylko dosłownie rozumiana , ale również rodzinna, uczuciowa czy też duchowa. Właśnie o bezdomnych i dla nich jest ta powieść. Autor pomiędzy kartami książki przemyca pewną myśl. Za każdą historią bezdomnego czy tego książkowego, czy też realnego jest praprzyczyna, czasami drobnostka, która w konsekwencji doprowadziła do tegoż stanu. Każdy człowiek niesie własną historię, ale los bywa przewrotny.

Fabularnie powieść nie należy do skomplikowanych. Otóż obserwujemy bezdomnych dworca w Katowicach, a wśród nich Wybranych, którzy po zapadnięciu zmroku być może widzą „piekło na ziemi”. Ciemność kusi, Ciemność wzywa, lecz przekroczywszy jej progi można marnie skończyć. Wydaje się, że jedyną ochronę daje dworzec, gdzie grupa Wybranych próbuje poznać reguły rządzące Ciemnością. Jak widać fabuła nie jest skomplikowana. Można wyróżnić dwie warstwy powieści. Ta pierwsza powierzchowna, czyli typowa groza i zmagania bohaterów z Ciemnością oraz ta druga, głębsza, czyli koleje ludzkiego życia.

Rozpatrując „Ciemność płonie” jako jedynie powieść grozy, zauważmy, że autor stworzył niezłą książkę. Odpowiednie dawkowanie napięcia, umiejętne prowadzenie fabuły, powolne odkrywanie tajemnic, zostawienie miejsca na dowolną interpretację przez czytelnika oraz oddanie posępnej specyfiki dworcowego życia. Wszystkie te elementy wpływają pozytywnie na odbiór powieści. Mroczne i przerażające wizje są „ciepłym” dodatkiem do tego literackiego „menu”.

Jednakże jak wspomniałem, oprócz tej mrocznej, suspensowej otoczki, książka posiada głębszą warstwę. Jakub Ćwiek namawia nas, żebyśmy popatrzyli nie co z innej perspektywy na bezdomnych zamieszkujących mroczne zakamarki dworca. To są ludzie tak samo jak my, przecież nikt nie rodzi się od razu bezdomnym. Każdy niesie własną historię, lecz los z nimi zaigrał. Autor skutecznie „maluje” swych bohaterów, wydają się oni bardzo prawdziwi, a życie na dworcu wydaje się spisane z pierwszej ręki. Warto wspomnieć o pewnym fakcie. Historie bezdomnych, które złożyły się na zarys powieści, autor zbierał z pierwszej ręki, przez pół roku sypiając na dworcu i na ile było to możliwe, dzieląc los jego mieszkańców. Dlatego też zarówno bohaterowie oraz ich historie wydają się tak bardzo prawdopodobne. Autor włożył dużą dozę realności w swą powieść.

Kto kojarzył Ćwieka tylko z beztroskich stylem tomów „Kłamcy”, podczas lektury tej powieści będzie zaszokowany. Bardziej poważny styl, bardziej prawdopodobny, mniej rubaszny i wulgarny, z mniejszą ilością odniesień do popkultury, pokazuje nam drugie oblicze autora. Autor, który zamieszkał na dworcu, aby bardziej oddać specyfikę swej powieści. Duże uznanie za to co zrobił, bo który z pisarzy potrafi zaangażować się aż tak w to co robi.

Takie małe co nieco :). Warto zwrócić uwagę, że autor przez swą powieść stał się mimowolnie kronikarzem, ponieważ opisywany dworzec w Katowicach już nie istnieje. „Ciemność płonie” stała się „duchem” minionego świata, który już nie powróci. Na końcu powieści znajduje się dodatek „Opowieści dworcowe”, gdzie autor opisuje swe rzeczywiste zmagania na dworcu, kilka usłyszanych dworcowych opowieści oraz codzienność takiego życia. Jakże miły ukłon w stronę czytelnika. Bardzo dobrze, że Jakub Ćwiek pozostawił otwarte zakończenie, przez co każdy z nas może dopisać własną historię.

Widok bezdomnych na dworcu wzbudza irracjonalną obawę. Czasem zastanawiamy się, jakie historie za nimi stoją? Cóż drodzy współczytelnicy, znajdziecie w tej powieści niektóre z nich, lecz uważajcie, bo Ciemność płonie.

Pokrętne koleje losu

Nie często się zdarza, żeby powieść grozy oprócz swej zasadniczej roli, czyli przyprawiania o „gęsią skórkę”, niosła w sobie element refleksji, zadumy nad własnym życiem. Powieść Jakuba Ćwieka nie jest tylko kolejną opowiastką, lecz świetnym studium nad ludzką naturą. Owszem posiada ona wszelkie znamiona horroru. Przypomina dlaczego tak bardzo...