Szumne zapowiedzi, huraoptymistyczne opinie „Dziewczyny z pociągu”. Trzeba jak najszybciej przeczytać. Chwila zastanowienia - czyżby Paula Hawkins odnalazła receptę na thriller doskonały? Okazuje się, że jej książka jest jak pociąg. Tyle, że nie taki, który pędzi jak torpeda, na złamanie karku. To pociąg rodem z PKP, który toczy się od stacji do stacji, leniwie i ociężale, a miarowy stukot kół działa na jego pasażera niczym usypiacz. Jest nudno i niemrawo. To taki pociąg, o którym szybko będziemy chcieli zapomnieć, bo przecież obiecywano, że zawiezie nas na wspaniałe wakacje, a on jechał i jechał… a kiedy dowiózł nas wreszcie na stację końcową, stwierdziliśmy, że zostaliśmy przywiezieni kolejny raz w to samo miejsce. Cóż może być ekscytującego w ciągłym i takim monotonnym stukocie kół, oraz kolejnym pobycie (chyba setny raz) nad tym samym jeziorem? Chyba raczej nic?

Przychodzi mi do głowy jeszcze jedno porównanie: wybieramy się do kina na ekscytujący i bardzo wyczekiwany film. Zasiadamy na swoim miejscu i niecierpliwie oczekujemy na rozpoczęcie projekcji. Pojawia się obraz, 3 … 2… 1 - start i… rozpoczynają się obrady sejmu.

Ocena 3/6

Szumne zapowiedzi, huraoptymistyczne opinie „Dziewczyny z pociągu”. Trzeba jak najszybciej przeczytać. Chwila zastanowienia - czyżby Paula Hawkins odnalazła receptę na thriller doskonały? Okazuje się, że jej książka jest jak pociąg. Tyle, że nie taki, który pędzi jak torpeda, na złamanie karku. To pociąg rodem z PKP, który toczy się od stacji do stacji, leniwie i ociężale,...