Przyznaję, że do przeczytania tej książki skusiła mnie... okładka. Czasem ulegam ładnej grafice, trafiającej do mnie kolorystyce czy intrygującemu tytułowi. Tutaj wszystkie te elementy zagrały razem. I nawet po przeczytaniu zarysu fabuły nie przyszło mi do głowy, że będzie to taka trudna lektura.

Książka opowiada o przemocy, jakiej w dzieciństwie doznawały dzieci ze strony własnej matki. Nie jest to jednak przemoc widoczna gołym okiem. Matka z zaburzeniami psychicznymi krzywdzi własne dzieci w taki sposób, że przez długi czas nikt tego nie zauważa. Jednocześnie często sama je ratuje stawiając się w roli bohaterki. Wywołuje u dzieci różne schorzenia, zadaje im cierpienie twierdząc, że to dla ich dobra.

Jest to opowieść dorosłej kobiety, która nagle dostaje telefon od siostry o złym stanie matki. Mimo ogromnej niechęci Indie musi powrócić do miejsca swojego dzieciństwa i zmierzyć się z jego koszmarami. Na miejscu spotyka się również z młodszą siostrą, z którą nie ma bliskich relacji. W dzieciństwie mała Lily była ulubienicą matki, jednak w dorosłym życiu Indie zaczyna zestawiać fakty i dociera do niej, że to, co widziała jako dziecko, było aktami brutalnej przemocy fizycznej i psychicznej, która w szczególnym stopniu dotknęła właśnie Lily.

"A kiedy matka opowiada własną wersję tej historii, jej słowa smakują jak asfalt. Jak kamień. Jak cokolwiek, tylko nie jak prawda."

Książka mówi o niezwykle ważnym temacie. Przemoc w rodzinie to wciąż ogromny problem, z którym współcześnie nadal się mierzymy. Przemoc fizyczna widoczna jest gołym okiem, jednak psychiczną udowodnić jest niezwykle trudno. Dziecko, które od najmłodszych lat doznaje przemocy, bardzo często stosuje ją również w dorosłym życiu. Jest to zazwyczaj jedyny sposób osiągania własnych celów, jaki zna, bo taki schemat postępowania wyniosło z domu. Indie zaczyna podejrzewać, że Lily robi to samo własnej córce, co jej robiła matka.

"Ta delikatność była w niej, zanim piorun podniósł mnie do nieba i rzucił na ziemię. Potem delikatne palce ponownie zacisnęły się w pięści. Wyciągnięte wzdłuż jej boków. Groziły mi za każdym razem, gdy moje palce chciały dotknąć tej części jej ciała, która przypominała mi wiatr. "

Niestety nie poczułam tych emocji, na które miałam nadzieję. W wielu miejscach książka mi się po prostu dłużyła, a jej czytanie zajęło mi naprawdę dużo czasu. Gdyby nie moja złota zasada że czytam zaczętą książkę do końca, to prawdopodobnie w połowie odłożyłabym ją na bliżej nieokreślony, lepszy czas. Sam temat jest bardzo ciekawy, ale sposób pisania niezupełnie do mnie trafił.

Myślę czasem, że mój zawód i codzienna praca skutkują znajomością tak tragicznych historii, że takie treści już mnie nie zaskakują i nie szokują. Wiem, że człowiek niestety jest zdolny nawet do wiele gorszych okrucieństw. W książkach często szukam jakiegoś odreagowania, ukojenia, wzruszenia i nadziei na lepsze jutro, bo świat realny jest przepełniony cierpieniem.

"- Ja nie przetrwałam, Peter. Ja uciekłam. - Poczułam, jak zbiera mi się na płacz, jak staje mi w gardle, niczym węzeł liny. - Uciekłam i pożyczyłam sobie cudze życie."

Indie utknęła gdzieś między tęsknotą za ojcem, szukaniem miłości matki i pragnieniem szczęśliwego dzieciństwa u boku brata Bena i młodszej siostry a koszmarem niezrozumiałych dla dziecka widoków, nieobecnością rodziców i próbą udawania normalności.

Całość recenzji: https://blairczyta.blogspot.com/2017/02/t-greenwood-blizej-niz-niebo.html

Przyznaję, że do przeczytania tej książki skusiła mnie... okładka. Czasem ulegam ładnej grafice, trafiającej do mnie kolorystyce czy intrygującemu tytułowi. Tutaj wszystkie te elementy zagrały razem. I nawet po przeczytaniu zarysu fabuły nie przyszło mi do głowy, że będzie to taka trudna lektura.

Książka opowiada o przemocy, jakiej w dzieciństwie doznawały dzieci ze strony...