Ależ mnie ta powieść rozczarowała i zirytowała! Sięgnęłam po nią pełna nadziei, gdyż lekturę "Obfitych piersi..." uznałam za bardzo udaną i wystawiłam książce wysoką ocenę.

Przyznam, że gdybym miała powiedzieć, o czym tak naprawdę jest "Kraina wódki", miałabym nie lada problem (mimo tego, że w zakończeniu bohater - alter ego autora - stara się wyjaśnić przesłanie utworu, mnie te tłumaczenia w żaden sposób nie przekonują).

Na prawie czterystu stronach noblista raczy czytelnika powtarzającymi się opisami kanibalistycznych uczt, na których serwuje się pieczone dzieci. Jest tu też przemoc, ostry seks, są seksualne fantazje, cuchnące wymioty, wszelkie możliwe wydzieliny oraz kloaczny dół, do którego wpada jeden z bohaterów, by tam zakończyć swój marny żywot. Nie brak też szczegółowo opisanych obrzydliwych potraw - już nie dla kanibali, ale na pewno i nie dla ludzi o wrażliwych żołądkach.

Początkowo te ekstremalne opisy mogą szokować (mnie raczej zniesmaczyły niż zszokowały), potem jednak, gdy okazuje się, że fabuła aż kipi od wszelakiej maści obrzydliwości, robi się ...nudno. Bo ileż można? Zwłaszcza, gdy nic z tego nie wynika.

Ciekawa jest jedynie forma powieści, w której autor bawi się literackimi konwencjami. Ale dla mnie to za mało, bym mogła uznać lekturę za udaną. Nigdy nie lubiłam przerostu formy nad treścią i wątpię, by to się zmieniło.

Ależ mnie ta powieść rozczarowała i zirytowała! Sięgnęłam po nią pełna nadziei, gdyż lekturę "Obfitych piersi..." uznałam za bardzo udaną i wystawiłam książce wysoką ocenę.

Przyznam, że gdybym miała powiedzieć, o czym tak naprawdę jest "Kraina wódki", miałabym nie lada problem (mimo tego, że w zakończeniu bohater - alter ego autora - stara się wyjaśnić przesłanie utworu,...