Prawdę mówiąc, pojęcia nie mam, jak powinnam zacząć tę recenzję... Jako wierna fanka zarówno "Zwiadowców" jak i "Drużyny", a także w ogóle fanka pana Johna Flanagana, kłócę się z moją wewnętrzną ja, bo nie chcę nabluzgać na ulubioną serię, ale też wyrazić jasno i dosadnie, co o tym myślę...

Na wstępie powiem, że "Turniej w Gorlanie", będący pierwszym tomem prequela do serii o zwiadowcach bardzo mi się podobał.
Drugi już nie. No, a przynajmniej nie do końca.

Będę szczera i przyznam się bez bicia - na początku podczas czytania czułam OGROMNY zawód. Humor między Haltem i Crowlay'em, który tak zachwalałam w pierwszej części, w drugiej stał się nagle tak przymuszony, że aż mi się płakać chciało. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej rzedła mi mina. Burzenie zamku Gorlan jeszcze przełknęłam, ale potem było już tylko gorzej... "Przygoda" Halta z opisem jego wspinaczki w Wąwozie Trzech Kroków ciągnęła się chyba na cały rozdział. Na miejscu Halt poznał starca Normana i byłam przekonana, że to będzie ważna postać, która przyczyni się do czegoś, a tymczasem okazało się, że Norman w ogóle niczego do fabuły nie wniósł - niczego, czego by się Halt sam nie potrafił domyśleć. No i ten cały obowiązek odwiezienia ciężarnej królowej do opactwa, który spadł na Crowlay'a, który przecież miał już głowę usianą innymi obowiązkami... Nie wspominając już o tym, że królową wszyscy otaczali przewielkim uwielbieniem, wszędzie tylko podkreślanie, jakie ona piękne uśmiechy posyłała, jaka to ona piękna nie była i jakie dobre serce miała. Moim zdaniem ten kult królowej był strasznie wymuszony i wyglądał bardziej na "zapchanie fabuły", żeby drugi tom prequela był w miarę długi. I, rany, wiem, że zabrzmi to okropnie, ale już lepiej było pozwolić królowej zostać w zamku, tam urodzić, i tam umrzeć (oznaczam to jako spoiler, bo być może ktoś nie czytał głównej serii i nie wie, że królowa nie żyje).

A przecież można by inaczej, rozsądniej - zamknąć to w "Turnieju w Gorlanie" i po prostu dodać do niego drugą połowę "Bitwy na wrzosowiskach", pierwszą zaś pominąć, wyrzucić, zgnieść i w ogóle nawet nie myśleć o jej napisaniu.

Bo, owszem, druga połowa książki, mniej więcej od momentu kiedy królowa umarła i Crowlay wrócił do zamku z Cassadrą, w końcu zaczęła wciągać i w końcu zaczęło coś się dziać - choć i tak brakowało mi bardziej zmyślnego planowania strategii, która jest tak widoczna i zachwycająca w głównej serii.

Także no, z przykrością nie daję tych dziesięciu gwiazdek, które do tej pory dawałam, bo, tak jak pisałam wyżej - gdyby "Turniej w Gorlanie" był dłuższy o drugą połowę "Bitwy na wrzosowiskach", prequel w całości dorównywałby głównej serii.

Prawdę mówiąc, pojęcia nie mam, jak powinnam zacząć tę recenzję... Jako wierna fanka zarówno "Zwiadowców" jak i "Drużyny", a także w ogóle fanka pana Johna Flanagana, kłócę się z moją wewnętrzną ja, bo nie chcę nabluzgać na ulubioną serię, ale też wyrazić jasno i dosadnie, co o tym myślę...

Na wstępie powiem, że "Turniej w Gorlanie", będący pierwszym tomem prequela do...