Książka interesująca i na pewno warta przeczytania, ale nie porwała mnie jakoś szczególnie. Łatwo można odgadnąć przebieg historii przez co traci się niejako przyjemność z czytania. Od razu wiemy też kim jest tajemnicza Quick i potem kolejne elementy układanki już bardzo szybko wpadają na właściwe miejsca. Z tą powieścią mam trochę problem. Pierwsza historia i jej bohaterowie podobali mi się bardzo. Odelle została dobrze nakreślona, wiarygodna i interesująca. W drugiej historii, dziejącej się w roku 1936, coś... nie zagrało. Długo nie umiałam rozgryźć co jest nie tak, bo sama opowieść mimo swej przewidywalności była ciekawa. A jednak historia została przedstawiona jakby po łebkach. Bohaterom brakowało głębi, a ich czyny bywały słabo umotywowane. Sama postać Oliwii kompletnie mnie odrzucała. Nie umiem sobie wyobrazić jak to możliwe, że posiadała tak ogromny talent malarski, ponieważ chyba przydałoby się jednak troszkę tej artystycznej wrażliwości, jakiegoś interesującego spojrzenia na świat itp. Tymczasem dziewczyna wpadała w trans i... od razu wyczarowywała istne arcydzieła, jakby jej dłonią kierował ktoś inny. A sama Oliwia, była jaka była, przeciętna nastolatka, nie myśląca za wiele nad konsekwencjami swoich decyzji. Relacje między bohaterami też nie były do końca udane. Nie dowiadujemy się czemu Oliwia zakochuje się niemal z marszu tak gwałtownie. Nie przekonuje nas fascynacja Teresy Oliwią - w pierwszej scenie drwi z niej, by w kolejnej świata poza nią nie widzieć. Poza tym wszystkim można odnieść wrażenie, że Autorka tak rozwija pewne wątki, aby się koniecznie zgadzały z pierwszym zamysłem całej historii i czasami niektóre sceny wydawały mi się sztuczne, a zachowanie bohaterów dziwne i niepasujące do nich. Brakowało mi też ujrzenia Izaaka oczami Oliwii. Dowiadujemy się, że jest niczym jej muza, ale tak naprawdę nie sposób sobie wyobrazić jak bohaterka go postrzegała.
Najmocniejszą zaletą tej książki jest bez wątpliwości wspaniały styl Jessie Burton, interesująca historia Odelle i klimat, który Autorce udaje się zbudować (jedna z ostatnich scen z Odelle i Quick, niesamowita!). Na pewno sięgnę po kolejną powieść Burton, dla samej przyjemności ślizgania wzrokiem po zdaniach. "Miniaturzystka" zrobiła na mnie większe wrażenie, ale "Muza" także jest dobra i przeczytanie jej nie można nazwać czasem straconym!

Książka interesująca i na pewno warta przeczytania, ale nie porwała mnie jakoś szczególnie. Łatwo można odgadnąć przebieg historii przez co traci się niejako przyjemność z czytania. Od razu wiemy też kim jest tajemnicza Quick i potem kolejne elementy układanki już bardzo szybko wpadają na właściwe miejsca. Z tą powieścią mam trochę problem. Pierwsza historia i jej...