Dobrze wiem, że na Henningu Mankellu nigdy się nie zawiodę. To autor, którego darzę szczególną sympatią i bez mrugnięcia okiem sięgam po jego każdy tekst. „Wspomnień brudnego anioła” w ogóle się nie spodziewałem i powieść ta umknęła mi w czytelniczych zapowiedziach. (wstyd się przyznać!!) Tak więc kiedy się pojawiła byłem mocno, aczkolwiek bardzo pozytywnie zaskoczony. Komu jak komu, ale temu autorowi nie pozwalam na oczekiwanie w kolejce na przeczytanie jego powieści. Dlatego najnowsza powieść jednego z moich „naj” pisarzy, stała się od razu moja lekturą.

Wydawać się może, że Henning Mankell pisząc „Włoskie buty” szykował swoich czytelników na taką powieść, jaką są „Wspomnienia brudnego anioła”. Każdy miłośnik prozy tego autora wie, że jego styl jest niepowtarzalny, nostalgiczny, a w przypadku tych dwóch powieści, ta nostalgia staje się o wiele bardziej odczuwalna i w większy sposób oddziałuję na czytelnika. W tym przypadku na pierwszy plan wysuwają się jednak przyzwyczajenia związane z tym autorem. Pomimo tego, że wiem, iż w tej książce nie będę miał do czynienia z kryminałem, cały czas czekam, że po przełożeniu kolejnej strony znajdę jakiegoś, choćby takiego malutkiego nieboszczyka w szafie. Oczekuję, że fabuła skręci w kierunku gatunku, do którego przyzwyczaił mnie ten autor, i z którego najbardziej słynie. Oczekiwać jednak nie ma na co, bo „Wspomnienia brudnego anioła” to powieść obyczajowa, opowiadająca o podróży i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, a także odkrywaniu swojej osobowości. Cały czas sobie to tłumaczę i po pewnym czasie myśl ta przestaje mi towarzyszyć podczas czytania tekstu.

Każdemu fanowi Henninga Mankella wiadomo o jego fascynacji Czarnym Lądem, już wiele razy na kartach powieści czytaliśmy o wydarzeniach rozgrywających się na kontynencie afrykańskim i poznawaliśmy życie bohaterów wywodzących się z tego miejsca. W tej powieści autor ponownie ulega tej fascynacji i stara się odtworzyć losy kobiety, podchodzącej ze Szwecji, która na przełomie XIX i XX wieku była właścicielką popularnego domu publicznego w stolicy Mozambiku. Historia ta nie jest może w jakiś szczególny sposób porywająca, jednak czyta się ją z zainteresowaniem i na swój sposób daje ona wiele do myślenia. Znajdziemy w niej wiele refleksji dotyczących kruchego, ludzkiego życia i relacji międzyludzkich. Wiele miejsca w powieści zajmuje temat śmierci, który z racji choroby autora stał mu się bardzo bliski.

Czytając „Wspomnienia brudnego anioła’ miałem nieodparte wrażenia, jakby powieść ta była pożegnaniem Henninga Mankella z czytelnikami. Z drugiej jednak strony nie chcę dopuścić do siebie takiej myśli, że nigdy więcej nie przeczytałbym żadnej książki twórcy komisarza Kurta Wallandera.
Ciężko jest mi też powiedzieć, czy książka ta będzie podobać się czytelnikom, który nie należą do fanatycznych miłośników tego autora? Jeśli ktoś postrzega szwedzkiego autora wyłącznie w kategoriach rasowego kryminału, może poczuć się zawiedziony.

Ocena: 4,5/6

Dobrze wiem, że na Henningu Mankellu nigdy się nie zawiodę. To autor, którego darzę szczególną sympatią i bez mrugnięcia okiem sięgam po jego każdy tekst. „Wspomnień brudnego anioła” w ogóle się nie spodziewałem i powieść ta umknęła mi w czytelniczych zapowiedziach. (wstyd się przyznać!!) Tak więc kiedy się pojawiła byłem mocno, aczkolwiek bardzo pozytywnie zaskoczony. ...