Wykład o zgubnych skutkach rozpusty przeplatany historiami nierzadko przeczącymi tezie wykładu. Napisany w sposób beznamiętny, przesadnie prosty i nie zawsze konsekwentny. Trochę przypomina pouczenia udzielane przez przedszkolankę swoim podopiecznym, choć dotyczy to akurat języka i dydaktyzmu, nie mocno perwersyjnych treści. W tym właśnie jednak rzecz, że nawet perwersyjne treści nie poruszają duszy ani innych narządów, a przecież coś jednak poruszać powinny.
Blisko trzysta lat temu z pewnością wprowadziła „Moll Flanders” do literatury nowe elementy, dziś zupełnie się nie broni, nie tylko dlatego, że powieść jako gatunek przeszła od tego czasu długą i zakręconą drogę, bo tego, że nawet w osiemnastym wieku można było pisać prozę zajmującą i dowcipną, skutecznie dowiedli Sterne czy nawet Fielding. Tymczasem, choć „Moll Flanders” jako powieść łotrzykowska powinna charakteryzować się wartką akcją i humorem, gubi się w płaskim moralizatorstwie i monotonnej narracji.
Dziś nie trzeba też czytać literatury, by wiedzieć, że kobieta, gdy zechce, jest w stanie sama o siebie zadbać; być może wiemy już o tym nawet za dobrze.

Wykład o zgubnych skutkach rozpusty przeplatany historiami nierzadko przeczącymi tezie wykładu. Napisany w sposób beznamiętny, przesadnie prosty i nie zawsze konsekwentny. Trochę przypomina pouczenia udzielane przez przedszkolankę swoim podopiecznym, choć dotyczy to akurat języka i dydaktyzmu, nie mocno perwersyjnych treści. W tym właśnie jednak rzecz, że nawet perwersyjne...