Cóż można mówić o miłości, gdy się widzi pozostałą po niej jedynie odrobinę żalu? Co myślimy o tym najpiękniejszym uczuciu, kiedy dostrzegamy je rozerwane i upadłe? Jeśli ta miłość o którą tak bardzo zabiegamy, sama straciła do siebie szacunek, to czy można jeszcze podnieść zniszczone do niej zaufanie? Chciałbym poznać odpowiedzi na te wszystkie pytania, gdyby tylko Raymond Carver pozwolił mi na dokończenie jego opowiadań. Może wtedy nie byłbym skazany na domyślanie się kierunku, w jakim zmierzają próby rozwiązania problemów postaci z opowieści. Ale możliwe też, że upodobanie Carvera do niedomówień i skrajnej skrótowości, dało mi możliwość rozwinięcia umiejętności lepszego odczuwania emocji innych ludzi. Dzięki temu ja sam tworzę zakończenie. Takie, na jakim mi najbardziej zależy.

"O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości" to zbiór opowiadań, w których to, co najistotniejsze dla akcji, rozgrywa się poza nią. Poza nawias zostały wyrzucone niedokończone myśli, które potraktowałbym jak ucieczkę od tematu. Przypomina to kłopot, którego rozwikłanie zostawiamy na później, aby jak najdalej od oczu czytelnika. Carver zachowuje się jak ktoś, kto tylko mocno dźga przeszkodę nie próbując jej skruszyć. I chyba to w tym wszystkim jest najprzyjemniejsze, możliwość oceny namiętności własnym spojrzeniem.

Opowiadania amerykańskiego pisarza mają smak czegoś gorzkiego. Wyczułem w nich cierpki posmak miłości doświadczonej zdradą. Zobaczyłem urażonych ludzi, których serca zostały złamane i przyprawione goryczą. Zrozumiałem, co oznacza spojrzenie na miłość z każdej strony. Ze zgrozą spostrzegłem, jak niewiele wystarczy aby zamieniła się w nienawiść. Nie da się czytać ze smakiem historii ludzi z okaleczonym wnętrzem. Nie można obojętnie przejść wobec bohaterów, którzy próbują zrozumieć jak postąpiło z nimi życie. Ich próby zrozumienia kończą się często wyrzucaniem frustracji i brakiem porozumienia ze światem. Mam wrażenie, jakbym podczas czytania krótkich relacji z cudzego bólu, obserwował jedynie czubek góry lodowej tej pełnej mitręgi wspinaczki przeciętnych ludzi.

Raymond Carver nie powie nam czym jest miłość. Może jedynie przypomnieć, że dla jednych będzie cielesnym zbliżeniem a dla drugich najwyższym duchowym bytem, praktycznie niemożliwym do spełnienia. Podkreśla też jej szybkość przemijania. Zdarza się, że mijając zbyt pośpiesznie staje się wspomnieniem o którym będziemy mogli porozmawiać po latach z przyjaciółmi. Szkice amerykańskiego pisarza o intymnej sferze życia są wieloznacznym odbiciem ludzkiej samotności. Raczej nie znajdziecie tam radości i uśmiechu. To prawie wyłącznie mroczne odsłony twarzy miłości.

Cóż można mówić o miłości, gdy się widzi pozostałą po niej jedynie odrobinę żalu? Co myślimy o tym najpiękniejszym uczuciu, kiedy dostrzegamy je rozerwane i upadłe? Jeśli ta miłość o którą tak bardzo zabiegamy, sama straciła do siebie szacunek, to czy można jeszcze podnieść zniszczone do niej zaufanie? Chciałbym poznać odpowiedzi na te wszystkie pytania, gdyby tylko Raymond...