Mamy rok 2075 – pod koniec XIX wieku rządy przeludnionej i dręczonej głodem Ziemi postanawiają wysyłać swoich skazańców do kolonii karnej na Księżycu (miejscowi używają określenia Luna), zarządzanej przez tak zwanego Gubernatora. Więzienie jest otwarte – nie ma tutaj żadnych krat, czy nadmiaru strażników – osadzeni mogą narzekać na swoją sytuację, ale co tak naprawdę mogliby zrobić? Powrót na Ziemię jest niemożliwy – jak się okazało dłuższe przebywanie na Lunie prowadzi do nieodwracalnych zmian w organizmie. Bunt też wydaje się być z góry skazany na porażkę – do stłumienia rewolty wystarczyłoby ledwie kilka statków kosmicznych Terry. Pomimo tego atmosfera panująca w kolonii jasno wskazuje, że obecny układ będzie musiał się niebawem zmienić.

Głównym bohaterem i przy tym narratorem powieści jest Mannie (Manuel), technik komputerowy. Pewnego dnia odkrywa on, że komputer odpowiedzialny za funkcjonowanie niemalże całej kolonii ożył – uświadomił sobie swoje istnienie. Człowiek i Mike (bo takie imię przyjmuje maszyna) szybko zaprzyjaźniają się, co stanowi jeden z punktów centralnych całej powieści. W tym momencie wydawało mi się, że Heinlein poprowadzi fabułę w kierunku zagrożeń związanych z rozwojem sztucznej inteligencji albo wskaże, żę komputer, nie może tak naprawdę być człowiekiem – nic z tych rzeczy.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2018/02/26/luna-to-surowa-pani-robert-a-heinlein-recenzja/

Mamy rok 2075 – pod koniec XIX wieku rządy przeludnionej i dręczonej głodem Ziemi postanawiają wysyłać swoich skazańców do kolonii karnej na Księżycu (miejscowi używają określenia Luna), zarządzanej przez tak zwanego Gubernatora. Więzienie jest otwarte – nie ma tutaj żadnych krat, czy nadmiaru strażników – osadzeni mogą narzekać na swoją sytuację, ale co tak naprawdę...