Oskarżenia o kolonializm w odniesieniu do "Burzy" wydają się nasuwać z dwóch powodów: (1) z gatunkowej deskrypcji utworu jako komedii oraz (2) ze względu na omnipotencję Prospera, w postaci którego przegląda się sam Szekspir jako dramaturg. Raz, że trudno "Burzę" nazywać pełnoprawną komedią, bo Kaliban jest postacią ze wszech miar tragiczną, a jego wściekłość może udzielić się czytelnikowi. Dwa, że Prospero to tyran, władca logosu, podobnie zresztą jak Szekspir jest władcą pisanego tekstu.

Z dzisiejszej perspektywy, a interpretacja postkolonialna jest na wskroś dzisiejsza, Prospera nie sposób lubić. Uwaga odbiorcy skupia się raczej na postaci Mirandy, całkowicie zależnej od ojca, upatrującej - podejrzewam - wolności w relacji miłosnej. Kaliban natomiast w swym desperackim akcie odsłania egzystencjalny ból i (również) pragnienie wolności. Okoliczności powstania utworu sugerują, że zagadnienie wolności mogło być tematem przewodnim "Burzy". Nawet Prospero uwalnia się w pewien sposób od ksiąg. A Szekspir od pisania na zamówienie.

Oskarżenia o kolonializm w odniesieniu do "Burzy" wydają się nasuwać z dwóch powodów: (1) z gatunkowej deskrypcji utworu jako komedii oraz (2) ze względu na omnipotencję Prospera, w postaci którego przegląda się sam Szekspir jako dramaturg. Raz, że trudno "Burzę" nazywać pełnoprawną komedią, bo Kaliban jest postacią ze wszech miar tragiczną, a jego wściekłość może udzielić...