Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest tu zawarta propozycja konserwatywnego spokoju, gdzie w zasadzie wszystko znajduje się na swoim miejscu. Nawet jeśli pojawia się coś nieoczekiwanego jak nagły deszcz, to wystarczy dać się ponieść sytuacji. Przebodźcowanym czytelnikom spodoba się ta wizja, potrafi terapeutycznie oddziaływać. A tymczasem wracam do nauki wolniejszego chodzenia, wbrew pozorom nie jest to tak łatwe, jak mogłoby się wydawać!

Jest tu zawarta propozycja konserwatywnego spokoju, gdzie w zasadzie wszystko znajduje się na swoim miejscu. Nawet jeśli pojawia się coś nieoczekiwanego jak nagły deszcz, to wystarczy dać się ponieść sytuacji. Przebodźcowanym czytelnikom spodoba się ta wizja, potrafi terapeutycznie oddziaływać. A tymczasem wracam do nauki wolniejszego chodzenia, wbrew pozorom nie jest to...

Jak pogodzić wiarę w Boga i w nowoczesność? Rozterki wzbogacone o pokoleniowe, jak również genderowe zagubienie potransformacyjne oraz potrzebę dystynkcji społecznej wobec zatwardziałego drobnomieszczaństwa (ucieczka w finale). Sporo porozrzucanych wątków, ale czytelnicy "Tygodnika Powszechnego" i tak będą ukontentowani.

Jak pogodzić wiarę w Boga i w nowoczesność? Rozterki wzbogacone o pokoleniowe, jak również genderowe zagubienie potransformacyjne oraz potrzebę dystynkcji społecznej wobec zatwardziałego drobnomieszczaństwa (ucieczka w finale). Sporo porozrzucanych wątków, ale czytelnicy "Tygodnika Powszechnego" i tak będą ukontentowani.

Oskarżenia o kolonializm w odniesieniu do "Burzy" wydają się nasuwać z dwóch powodów: (1) z gatunkowej deskrypcji utworu jako komedii oraz (2) ze względu na omnipotencję Prospera, w postaci którego przegląda się sam Szekspir jako dramaturg. Raz, że trudno "Burzę" nazywać pełnoprawną komedią, bo Kaliban jest postacią ze wszech miar tragiczną, a jego wściekłość może udzielić się czytelnikowi. Dwa, że Prospero to tyran, władca logosu, podobnie zresztą jak Szekspir jest władcą pisanego tekstu.

Z dzisiejszej perspektywy, a interpretacja postkolonialna jest na wskroś dzisiejsza, Prospera nie sposób lubić. Uwaga odbiorcy skupia się raczej na postaci Mirandy, całkowicie zależnej od ojca, upatrującej - podejrzewam - wolności w relacji miłosnej. Kaliban natomiast w swym desperackim akcie odsłania egzystencjalny ból i (również) pragnienie wolności. Okoliczności powstania utworu sugerują, że zagadnienie wolności mogło być tematem przewodnim "Burzy". Nawet Prospero uwalnia się w pewien sposób od ksiąg. A Szekspir od pisania na zamówienie.

Oskarżenia o kolonializm w odniesieniu do "Burzy" wydają się nasuwać z dwóch powodów: (1) z gatunkowej deskrypcji utworu jako komedii oraz (2) ze względu na omnipotencję Prospera, w postaci którego przegląda się sam Szekspir jako dramaturg. Raz, że trudno "Burzę" nazywać pełnoprawną komedią, bo Kaliban jest postacią ze wszech miar tragiczną, a jego wściekłość może udzielić...