Fotografia nie jest w tej książce terapią, jak sugeruje tytuł. Jest raczej sposobem na życie, mało luksusowe zresztą, jest receptą na oderwanie się od szarej rzeczywistości, niewiele ma jednak wspólnego z pasją. W moim odczuciu, oczywiście. To wydało mi się dziwne, bo sztuka fotografią zwana, pasją być powinna.

Sowula opisuje grupę młodych ludzi, mieszkających w starej kamienicy. Łucja, Konrad, Jose i Galago wspólnie spędzają czas na kilkunastu metrach kwadratowych, ale nie przyjaźnią się. Przemykają obok siebie, każdy na swój sposób stara się umknąć codzienności. Łucja fotografuje i smakuje coraz to nowsze gatunki herbat; Jose, obdarzony niezwykłym talentem fotograficznym, nieźle zarabia na pstrykaniu zdjęć majonezowi i podobnym pierdołom; Galago studiuje psychologię, jest pesymistą, snującym się z kąta w kąt, analizującym własne fobie; Konrad utrzymuje jednoznaczne kontakty z atrakcyjną i bogatą kobietą, która ma w tym niezwykły cel, o czym chłopak przekonuje się na końcu powieści.

Książkę czyta się szybko i dobrze, ma klimat, bohaterowie są fajni, ale...No, właśnie, ale...to wszystko jakoś nieudolnie opisane, mało wciągające i kończy się w momencie, gdy czytelnik chciałby jeszcze.

Autorka chciała opisać absurdalną rzeczywistość, w której ludzie po studiach, ludzie z talentem muszą rozmieniać się na drobne i nie mają szans na rozwijanie pasji.

Fotografia nie jest w tej książce terapią, jak sugeruje tytuł. Jest raczej sposobem na życie, mało luksusowe zresztą, jest receptą na oderwanie się od szarej rzeczywistości, niewiele ma jednak wspólnego z pasją. W moim odczuciu, oczywiście. To wydało mi się dziwne, bo sztuka fotografią zwana, pasją być powinna.

Sowula opisuje grupę młodych ludzi, mieszkających w starej...

105/180/2023
Eeee. Autorka ma talent do pisania, językowo bardzo ładnie. Ale do mnie przemawia klasyczna powieść. Taka XIX-wieczna to w ogóle ideał. A ta książka nie jest klasyczną powieścią. Dla wielu pewnie jest to plus, ale dla mnie nie.
Czworo dziwacznych młodych ludzi związanych ze sztuką, w tym fotografią. wszystko tu jest o patrzeniu i postrzeganiu.
Dla ambitnych. Ja intelektualnie nie dorastam.

105/180/2023
Eeee. Autorka ma talent do pisania, językowo bardzo ładnie. Ale do mnie przemawia klasyczna powieść. Taka XIX-wieczna to w ogóle ideał. A ta książka nie jest klasyczną powieścią. Dla wielu pewnie jest to plus, ale dla mnie nie.
Czworo dziwacznych młodych ludzi związanych ze sztuką, w tym fotografią. wszystko tu jest o patrzeniu i postrzeganiu.
Dla ambitnych....

Obraz ludzi mieszkających w Warszawie z początku XXI wieku. Czytałam to 18 lat temu i pamiętam , że był taki fragment,w którym jeden z bohaterów drwił z dziewczyny, która miała na półce książkę Paulo Coelho...pomyślałam - jego nie czytam, bo to żenada 🤣 z resztą nie musiałam, bo moje siostry tak mi opowiadały i cytował, że wolałam poświęcić czas na czytanie innej książki, aby uczynić im moje streszczenie moich ulubionych powieści🤣Teraz już wiem,że każdy czyta co mu pasuje🙂, a na swoim koncie mam wiele książek z kategorii guilty pleasure😉

Obraz ludzi mieszkających w Warszawie z początku XXI wieku. Czytałam to 18 lat temu i pamiętam , że był taki fragment,w którym jeden z bohaterów drwił z dziewczyny, która miała na półce książkę Paulo Coelho...pomyślałam - jego nie czytam, bo to żenada 🤣 z resztą nie musiałam, bo moje siostry tak mi opowiadały i cytował, że wolałam poświęcić czas na czytanie innej książki,...

Bardzo sympatyczna i wciągająca historia grupki zaprzyjaźnionych studentów-współlokatorów. Czyta się szybciutko, bo i sama książka nie ma dużej objętości. Dodatkowym smaczkiem są niesamowite, oniryczne fotografie, autorstwa Małgorzaty Sałygi. Polecam.

Bardzo sympatyczna i wciągająca historia grupki zaprzyjaźnionych studentów-współlokatorów. Czyta się szybciutko, bo i sama książka nie ma dużej objętości. Dodatkowym smaczkiem są niesamowite, oniryczne fotografie, autorstwa Małgorzaty Sałygi. Polecam.

Ciekawa, zabawna, szybko się czyta, pomimo dość ambitnego konstruowania zdań. Można doszukać się drugiego dna :)

Ciekawa, zabawna, szybko się czyta, pomimo dość ambitnego konstruowania zdań. Można doszukać się drugiego dna :)