Głównym bohaterem powieści jest Jerzy, pisarz publikujący swe prace m.in. w „Tygodniku Powszechnym” i „Polityce”, alkoholik od kilkunastu lat, po osiemnastu pobytach na oddziale delirycznym.

Hm… Czytając książkę główny bohater a zarazem narrator skojarzył mi się z Panem Autorem. Znalazłam informację o alkoholizmie Jerzego Pilcha, ale nic więcej. Więc może, może…? Tylko… Jak wbijała nam do głowy pani polonistka z gimnazjum, bohaterom literackim i narratorom nie można wierzyć. Jak nieraz przy okazji wierszy pani polonistka z liceum powoływała się na porte-parole (osoba, która wypowiada się w czyimś imieniu, najczęściej bohater odkrywający poglądy autora) poety. Jak na teorii literatury na studiach pani doktor wbijała nam do głowy, że bohater literacki NIE równa się autor. Bohater to fikcja. Nawet jeśli są praktycznie tacy sami…

Więc, Jerzy, powieściowy Jerzy, ma schematyczne życie. Po wyjściu z oddziału delirycznego idzie na 4 setki do baru „Pod mocnym aniołem”, następnie kupuje alkohol w sklepie monopolowym. Wraca do mieszkania, całkowicie zaniedbanego, na podłodze którego leżą gazety, które czytał w okresach przejściowych od jednego upicia się do drugiego, sprząta całe mieszkanie, bardzo dokładnie, by zmyć całe pijaństwo, następnie siada na kanapie, wypija kupiony alkohol, traci poczucie czasu, aż do chwili, gdy budzi się na oddziale delirycznym.

Główny bohater ma filozofię picia, deprawowaną przez Krzysztofa Kolumba Odkrywcę. „Jeśli prawdziwie pijesz, musisz wszem wobec ogłaszać, że nie pijesz, jeśli przyznajesz się, że pijesz, to znaczy, że nie pijesz prawdziwie. (…) Ilekroć wam powiem, że przestałem pić, że nie piję, że po dziesięcioleciach wytrzeźwiałem na dobre, że odzyskałem poczucie czasu, że tygodniami dochodziłem do siebie w lodowatym domu w górach – tylekroć z całym spokojem możecie nie wierzyć. Prawdę powiedziawszy – nie wierzcie ani jednemu mojemu słowu. Słowo jest moją używką, moim narkotykiem, rozsmakowałem się w przedawkowaniu. Język jest moim drugim, co mówię, drugim, język jest moim pierwszym nałogiem.”

Nałogiem, którego nie ma siły się odepchnąć, któremu wygodniej jest powiedzieć: Dobra, rób, co chcesz. Mnie się nie chce. Bo żeby zerwać z alkoholizmem trzeba tego chcieć. Trzeba mieć cel. Jerzy znalazł ten cel: żółtą sukienkę, Alę-Albertę, poetkę, która przyszła do niego z gangsterami.

Bez chęci i celu terapeucice mogą mówić, co chcą, dziennik uczuć może być gruby jak Biblia albo Encyklopedia, ale to nic nie da. Bo nie ma się siły, bo od wieków w rodzinie się piło, bo przecież ojciec pił, dziadek pił, pradziadek pił, a Anioł się śmieje z twojego marnego postanowienia: „Nie piję!”

„Pod mocnym aniołem” to opis stadium podnoszenia się z samego dna nałogu, powoli i systematycznie. Raz za razem. Może dzięki Ali-Albercie tym razem uda się raz na zawsze?

Dla mnie „Pod mocnym aniołem” nie mówi tylko o alkoholizmie, ale o każdym nałogu. Nie ważne, papierosy czy narkotyki, kawa czy zakupy, alkohol czy książki :-) – to jedno i to samo. Tak samo łatwo w nie popaść, tak samo trudno z nich wyjść… No, z książkami przesadziłam.

Głównym bohaterem powieści jest Jerzy, pisarz publikujący swe prace m.in. w „Tygodniku Powszechnym” i „Polityce”, alkoholik od kilkunastu lat, po osiemnastu pobytach na oddziale delirycznym.

Hm… Czytając książkę główny bohater a zarazem narrator skojarzył mi się z Panem Autorem. Znalazłam informację o alkoholizmie Jerzego Pilcha, ale nic więcej. Więc może, może…? Tylko… ...