Nie rozumiem w jaki sposób pewne książki stają się bestsellerami. To znaczy intelektualnie pojmuję, ale nie rozumiem. Biorąc na przykład tą, obecną tu Dziewczynę z pociągu mamy w założeniu thriller, opowieść o jakimś niepokojącym wydarzeniu i powiązaną z nim tajemnicą. I technicznie (ach te internety) wszystko to w powieści znajdziemy, tylko że...
No właśnie, tylko że wszystko to strasznie rozwodnione, rozpuszczone w roztworze z melodramy, której na dobrą sprawę jest z pół niedługiej przecież książki. I w tym może ujmuje się tajemnica. Nie jest to dzieło zbyt długie co dla wielu odbiorców ma znaczenie, jest thrillerem a te są popularne nieprzerwanie od chyba pięćdziesięciu lat, do tego to właściwie blend thrilleru i melodramy i to melodramy raczej spod znaku tych wszystkich telewizyjnych Klanów czy innych Na Wspólnych, a jak wiadomo więcej ludzi to ogląda niż takie choćby Fargo, więc to również przekłada się na popularność. Oczywiście marketingowcy swojej roboty nie odwalili na pół gwizdka, a film w kinach wraz z książką napędzały się wzajemnie.
Może to społeczna znieczulica, może zwyczajny cynizm, ale zawsze wydawało mi się, że thriller powinien jednak szokować. Tylko, że tak naprawdę to nie za bardzo jest co, bo zbrodnia która jest osią fabuły nie jest opisana z wnikliwą szczegółowością, która sprawi że wchłoniemy jej opis z chorobliwą fascynacją. Jest niestety dość zwyczajna. Chyba, że kogoś szokuje (och jejku jej), że bohaterka jest alkoholiczką. Oczywiście nie jest to powiedzmy eufemistycznie przyjemna sprawa, ale jakby to było jeszcze jakieś tabu. No chyba, że ktoś chodzi po świecie z klapkami na oczach i udaje, że takie rzeczy właściwie nie istnieją - lalala dom sąsiada się nie pali to tylko ktoś sobie grilluje.
Oprócz tak zwanych plusów ujemnych z konstrukcji i cech wynikają też jednak te zwyczajne, tak zwane plusy dodatnie. Mianowicie, że jak akcja i intryga gdzieś w połowie się rozkręci to faktycznie dobrze się to czyta. Dobrze znaczące tutaj - szybko, łatwo i przyjemnie. I choć świat Dziewczyny w pociągu jest dziwnym światem, w którym ludzie niemal nigdy nie odbierają telefonów i większości wystarcza rzut oka, aby z grubsza wiedzieć o kimś wszystko to jednak w trakcie lektury autentycznie chce się wiedzieć jak wszystko się skończy. I może to czyni bestseller.

Nie rozumiem w jaki sposób pewne książki stają się bestsellerami. To znaczy intelektualnie pojmuję, ale nie rozumiem. Biorąc na przykład tą, obecną tu Dziewczynę z pociągu mamy w założeniu thriller, opowieść o jakimś niepokojącym wydarzeniu i powiązaną z nim tajemnicą. I technicznie (ach te internety) wszystko to w powieści znajdziemy, tylko że...
No właśnie, tylko że...