Podobała mi się spokojna narracja zastosowana w książce - powściągliwa, kojarząca się właśnie przez to z powściągliwością Japończyków. Można wyczuć tu trochę klimatu Japonii, Japonii zwykłej rodziny z miasta. Przybliża trochę, choć niewiele, sport sumo oraz teatr no - sądzę jednak, że może jedynie rozbudzić zainteresowanie nimi niż, jak to było ujęte w innych opiniach, opowiedzieć o nich. Fabuła wciąga, chociaż nie można o niej napisać, że należy do wartkich, co jednak zaliczyłabym na plus książce. Sama wojna została tu przedstawiona łagodnie, nie można powiedzieć, żeby brutalna rzeczywistość wojenna była w tej książce obecna. Kilka postaci ginie, przedstawiony jest głód, który panował w tym czasie w Japonii, bezlitosność policji kempeitai. Najbardziej wstrząsająca scena była związana właśnie z tymi ostatnimi.
Kilka z postaci ginie już po wojnie, tu nachodzi mnie refleksja, że chyba zbyt wiele śmierci nie z powodu starości było w tej jednej rodzinie. Mimo to każdy miłośnik Japonii powinien z przyjemnością ją przeczytać.

Być może przez to, że umarli są zawsze z nami.

Podobała mi się spokojna narracja zastosowana w książce - powściągliwa, kojarząca się właśnie przez to z powściągliwością Japończyków. Można wyczuć tu trochę klimatu Japonii, Japonii zwykłej rodziny z miasta. Przybliża trochę, choć niewiele, sport sumo oraz teatr no - sądzę jednak, że może jedynie rozbudzić zainteresowanie nimi niż, jak to było ujęte w innych opiniach,...