Otóż i Bestiariusz, część druga! Moja ocena to sześć gwiazdek, tak jak w przypadku poprzedniczki, choć druga część pod pewnymi względami przewyższa część pierwszą, a pod innymi jej ustępuje.
Odniosłam wrażenie, że w części pierwszej autorzy chcieli zawszeć jak najwięcej informacji i trochę się pośród nich zagubili - stąd też opisy diabłów i duchów (tylko kilku!), zupełnie tam moim zdaniem nie pasujące. W części drugiej nie ma tego problemu, ale pojawiają się inne ;)
Część opisów jest trochę jakby... wtórna. Bo czym różnią się od siebie syreny (I część), jadzierki i czetlice (II część)? Nazwą, drobnymi szczegółami i - co ważne - prawdopodobnie regionem występowania wierzeń. I podawania tych regionów zawsze mi trochę brakowało, choć w drugiej części znacznie więcej jest określeń miejsc, z których pochodzą dane postacie (Białoruś, Ruś, Ukraina, Polesie, Kaszuby, Śląsk, Bieszczady itp.) Idźmy dalej: czy południca, przypołudnica i rżana to nie jest ta sama postać, różniąca się tylko szczegółami, w zależności od regionu? Gdzieniegdzie nazywana też przełudnicą, żytnią babą czy miawką - a miawka w Bestiariuszu opisana jest już trochę inaczej. Do tej pory, opierając się na dokumentach źródłowych (z których wiele autorzy wymieniają w bibliografii) byłam przekonana, że miawka to po prostu inna nazwa południcy ;) Wersja Bestiariusza jest nieco inna. Oczywiście dokumenty źródłowe też bywają niespójne.
Czy borowiec nie jest tożsamy z leszym i lasowikiem? A tzw. Pustecki ze skarbnikiem, duchem kopalni? I jeszcze jedno mnie zaskoczyło: w części drugiej pojawiają się lotawiec i lotawica, nocne demony, dla mnie tożsame z latawcem i latawicą. Z kolei latawiec z pierwszej części ma wiele cech płanetnika (chmurnika, obłocznika). Więc albo coś się tu pomieszało, albo rzeczywiście materiały źródłowe podają sprzeczne informacje. Co nie byłoby zresztą wcale dziwne, bo temat jest szeroki jak rzeka i niemożliwy do zgłębienia w 100 procentach :)
Ale nie czepiajmy się szczegółów. Autorzy widzieli to tak, a nie inaczej, i to było ich święte prawo. Niemniej jednak po przeczytaniu drugiej części pięknie ilustrowanego Bestiariusza znów zachęcam innych czytelników do sięgnięcia do źródeł! Bibliografia podana jest na końcu książki. Bestiariusz przeczytajcie, obejrzyjcie, nacieszcie się pięknym wydaniem, a więcej informacji szukajcie :) Zgłębiajcie, szperajcie, zaspokajajcie ciekawość. Bo temat ciekawy jest baaardzo :)
Bestiariusz polecam, obie części. Kawał dobrej roboty.

Otóż i Bestiariusz, część druga! Moja ocena to sześć gwiazdek, tak jak w przypadku poprzedniczki, choć druga część pod pewnymi względami przewyższa część pierwszą, a pod innymi jej ustępuje.
Odniosłam wrażenie, że w części pierwszej autorzy chcieli zawszeć jak najwięcej informacji i trochę się pośród nich zagubili - stąd też opisy diabłów i duchów (tylko kilku!), zupełnie...