Paradoksalnie ten wczesny zbiór to najdojrzalsza twórczość Eljota. Pozbawiona lukru, ckliwości, sentymentalizmu, czyli tego wszystkiego, co zrujnuje jego późniejsze utwory. A jest tego wszystkiego (jeszcze) pozbawiona, bo najprawdopodobniej inspirację dla niej przyniosły wyprawy dalekomorskie, praca fizyczna, spotkania z prawdziwymi ludźmi, a nie badania naukowe, socjologiczne ćwiczenia etc. Życie jednakże nie napisało tych opowiadań, zrobił to autor, wówczas jeszcze pisarz, nie psycholog/doktor/terapeuta, który chce leczyć polskie dusze...

Paradoksalnie ten wczesny zbiór to najdojrzalsza twórczość Eljota. Pozbawiona lukru, ckliwości, sentymentalizmu, czyli tego wszystkiego, co zrujnuje jego późniejsze utwory. A jest tego wszystkiego (jeszcze) pozbawiona, bo najprawdopodobniej inspirację dla niej przyniosły wyprawy dalekomorskie, praca fizyczna, spotkania z prawdziwymi ludźmi, a nie badania naukowe,...

Są to opowiadania, ciekawe do przeczytania, lecz minusem jest ich szybkie zakończenie .

"Bo religia to czasem, panie oficerze tak trochę tumani. Bo z religii czasem wynika, że łatwiej kochać ludzkość niż kolegę z wachty..."
"Bo dla Marty nie ma "miłości nie w porę". Nie w porę może przyjść czkawka, okres, śmierć lub sąsiadka. Ale nie miłość..."

Są to opowiadania, ciekawe do przeczytania, lecz minusem jest ich szybkie zakończenie .

"Bo religia to czasem, panie oficerze tak trochę tumani. Bo z religii czasem wynika, że łatwiej kochać ludzkość niż kolegę z wachty..."
"Bo dla Marty nie ma "miłości nie w porę". Nie w porę może przyjść czkawka, okres, śmierć lub sąsiadka. Ale nie miłość..."

Interesująca

Interesująca

Ta niewielkich gabarytów książka Janusza Leona Wiśniewskiego to zbiór sześciu niedługich opowiadań dotykających uczuciowej i emocjonalnej strony ludzkiej natury. Wiele lat temu polecił mi ktoś tę książkę. Dziś już nie pamiętam od czego w ogóle zaczął się temat rozważań właśnie nad tym tytułem. Po latach przypomniałam sobie o "Zespołach napięć".

Przez karty tej książki przewijają się: miłość, tęsknota, zdrada, przyjaźń, śmierć, przemijanie. Tęsknota za bliskimi lub za ludźmi, których bohaterowie opowiadań kochają, bądź kochali, stracili lub niedługo stracą. Kruchość ludzkiego życia to motywy przewodnie tych krótkich historii. Historii, które bądź co bądź trzymają bardzo wyrównany poziom. Mile się zaskoczyłam, bo jeśli chodzi o zbiory opowiadań - rzadko się zdarza aby większość tytułów trzymało równy poziom. Przeważnie jedne są mocno słabsze, inne lepsze. I nie ważne czy książkę napisało parę różnych mniej znanych autorów (jak np. "W łóżku z..."),czy noblistka ("Opowiadania bizarne"). Po prostu z tym bywa naprawdę różnie.

O Wiśniewskim podobno mówią, że jest mistrzem krótkiej formy. Ciężko mi porównać, bo muszę zapoznać się z innymi zbiorami jego opowiadań. Jednakże ta "równość" poziomu opowiadań podoba mi się. Każde z nich gdzieś tam głęboko skłania do przemyśleń.

Poniżej moje niedługie, niezdradzające szczegółów wnioski o każdym z tych sześciu opowiadań:

1) "Syndrom przekleństwa Undine" (6/10) - życiowe opowiadanie o pewnej przyjaźni. Skłaniające do refleksji.

2) "Anorexia nervosa" (7/10) - kolejne bardzo życiowe opowiadanie. Poruszająco i refleksyjnie o stracie.

3) "Kochanka" (7/10) - emocje związane z utratą nadziei na spełnienie marzeń.

4) "Noc poślubna" (6/10) - opowiadanie z historią w tle utrzymane w klimacie drugiej wojny światowej.

5) "Menopauza" (7/10) - gorzko o przemijaniu. Nie tylko tym związanym wiekiem. Także o kruchości życia i tęsknocie za bliskimi.

6) "Cykle zamknięte" (6/10) - opowiadanie o emocjach związanych z miłością, utratą, tęsknotą. Sporo tu uczuć. Emocje opisane troszkę z innego (wcale nie aż tak kobiecego) punktu widzenia.

Jak widać trzy z nich uznałam za bardzo dobre, pozostałe trzy w moim mniemaniu są dobre. Ciężko mi wskazać, które jest najlepsze. Jako całość książka wypada dobrze.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2023/01/zespoy-napiec.html

Ta niewielkich gabarytów książka Janusza Leona Wiśniewskiego to zbiór sześciu niedługich opowiadań dotykających uczuciowej i emocjonalnej strony ludzkiej natury. Wiele lat temu polecił mi ktoś tę książkę. Dziś już nie pamiętam od czego w ogóle zaczął się temat rozważań właśnie nad tym tytułem. Po latach przypomniałam sobie o "Zespołach napięć".

Przez karty tej książki...

„Zespoły napięć” to zbiór sześciu różnych opowiadań, których cechą wspólną są emocje, wrażliwość, sposób reagowania na traumatyczne doświadczenia, sposób doświadczania bólu i rozczarowań. Janusz Leon Wiśniewski z sobie tylko znaną znajomością ludzkiej natury opisuje postaci kobiece, ich wpływ na męskie decyzje oraz ich wzajemne relacje, które podlegają tytułowemu zespołowi napięć.
Sześć opowiadań i sześć różnych dramatycznych zdarzeń, we wszystkich znajdziemy emocje, uczucia, miłość, tęsknotę za kimś lub za czymś, bardzo prawdziwe w odbiorze. Najbardziej podobały mi się dwa: „Anorexia nervosa” i „Cykle zamknięte”.
Janusz L. Wiśniewski jest autorem, który mnie nie zawodzi.

„Zespoły napięć” to zbiór sześciu różnych opowiadań, których cechą wspólną są emocje, wrażliwość, sposób reagowania na traumatyczne doświadczenia, sposób doświadczania bólu i rozczarowań. Janusz Leon Wiśniewski z sobie tylko znaną znajomością ludzkiej natury opisuje postaci kobiece, ich wpływ na męskie decyzje oraz ich wzajemne relacje, które podlegają tytułowemu...

Nie jest to już chyba dla nikogo zdziwienie, że uwielbiam książki J.L. Wiśniewskiego, gdy tylko coś z literatury pięknej wydaje albo widzę w księgarni bądź antykwariacie, to od razu to kupuje. Tak samo było w przypadku „Zespołów napięć”, znalazłam je przez przypadek w jednym z poznańskich antykwariatów, jeszcze gdy w Poznaniu mieszkałam. Trochę czekały na swoją kolej, ale na Wiśniewskiego muszę mieć nastrój, bo wiem, że na pewno będę płakać, odkładać książkę ze łzami w oczach i zaraz z powrotem brać ją do ręki. Inaczej nie umiem, ale wiem, że warto i jego książki są warte tych emocji i łez.
„Zespoły napięć” to zbiór opowiadań. Każde z nich jest inne, ale każde w pewien sposób opowiada o tytułowych napięciach. Mamy tu między innymi historię kobiety, która jest kochanką żonatego mężczyzny, historię kobiety, której zaczyna się menopauza i kończy pewien etap swojego życia czy też historię żony nazistowskiego żołnierza.
Uwielbiam to jak Wiśniewski ubiera emocje w słowa, robi to z ogromnym wyczuciem i przemyśleniem, tu wszystko jest po coś. Każda z tych historii jest inna, ale wszystkie do siebie pasują, mają czynnik wspólny i warto te wszystkie opowiadania przeczytać, połączyć i wybrać to swoje ulubione.
Nie byłabym sobą, gdybym Wam nie polecała „Zespołów napięć”, tak samo jak innych książek tego autora. Naprawdę warto!

Nie jest to już chyba dla nikogo zdziwienie, że uwielbiam książki J.L. Wiśniewskiego, gdy tylko coś z literatury pięknej wydaje albo widzę w księgarni bądź antykwariacie, to od razu to kupuje. Tak samo było w przypadku „Zespołów napięć”, znalazłam je przez przypadek w jednym z poznańskich antykwariatów, jeszcze gdy w Poznaniu mieszkałam. Trochę czekały na swoją kolej, ale...

Nie przepadam za opowiadaniami, ale trzeba przyznać, że te w zbiorku "Zespoły napięć" czyta się dobrze. Każda historia to osobny rozdział, osobny dramat. W większości z nich przewija się motyw śmierci ukochanej osoby lub odtrącenia. Jest wzruszająco, momentami trochę ckliwie, ale ogólnie trawi się to dość przyjemnie.

Interesująca na tle pozostałych opowieści jest historia z ostatnich dni życia Magdy Goebbels.

Nie przepadam za opowiadaniami, ale trzeba przyznać, że te w zbiorku "Zespoły napięć" czyta się dobrze. Każda historia to osobny rozdział, osobny dramat. W większości z nich przewija się motyw śmierci ukochanej osoby lub odtrącenia. Jest wzruszająco, momentami trochę ckliwie, ale ogólnie trawi się to dość przyjemnie.

Interesująca na tle pozostałych opowieści jest historia...

hmmmm nie wiem co o tym myśleć niby fajna ale nie porywająca

hmmmm nie wiem co o tym myśleć niby fajna ale nie porywająca

L.Wiśniewski jak zawsze: kobiecy, wrażliwy, emocjonalny, dociekliwy, uczuciowy, nieobłudny, prawdziwy, wzruszający i poruszający. O tak!

L.Wiśniewski jak zawsze: kobiecy, wrażliwy, emocjonalny, dociekliwy, uczuciowy, nieobłudny, prawdziwy, wzruszający i poruszający. O tak!

Jak zwykle nie zawiodłam się. Piękne opowiadania ujmujące za serce. Jak zwykle w twórczości Wiśniewskiego nie brakuje miłości, zazdrości, tęsknoty.

Jak zwykle nie zawiodłam się. Piękne opowiadania ujmujące za serce. Jak zwykle w twórczości Wiśniewskiego nie brakuje miłości, zazdrości, tęsknoty.