Kiedy zobaczyłam "Lśnienie" na półce w bibliotece, pomyślałam; "Klasyka. Wypożyczam, chyba się nie zawiodę." Niestety, zawiodłam się bardzo. Liczyłam na zapierającą dech w piersiach historię, dzięki której będę bała się zasnąć i naprawdę poczuję grozę, jednak to właśnie dzięki tej książce zasypiałam. Mogłam ją czytać tylko w jasny dzień, a zdarzało się, że i w południe oczy mi się kleiły. Choć kilka scen horrorowych się pojawiło, to jednak nie wzbudziły we mnie pożądanych emocji. Bohaterowie byli dziwni i to jest chyba najlepsze słowo. Ani ich nie polubiłam, ani ich nienawidziłam, ani im nie kibicowałam. Byli mi bardzo obojętni, choć czasem denerwujący. Na pewno nie było mi ich żal. W scenie kulminacyjnej zaczęłam się śmiać w głos, gdyż pomysł z żywopłotem był dla mnie komiczny. Zdenerwowałam się dodatkowo, ponieważ autor nie dopowiedział, jak Dick Hallorann wyjaśnia sprawy rękawiczek i zniszczonej kurtki. Chciałabym usłyszeć dialog, w którym tłumaczy właścicielom, co miało miejsce w hotelu. To dodatkowo sprawiało, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

Kiedy zobaczyłam "Lśnienie" na półce w bibliotece, pomyślałam; "Klasyka. Wypożyczam, chyba się nie zawiodę." Niestety, zawiodłam się bardzo. Liczyłam na zapierającą dech w piersiach historię, dzięki której będę bała się zasnąć i naprawdę poczuję grozę, jednak to właśnie dzięki tej książce zasypiałam. Mogłam ją czytać tylko w jasny dzień, a zdarzało się, że i w południe oczy...