Już pierwsze zdanie powieści przykuwa uwagę czytelnika:
"Gdy ojciec i pan Trąba postanowili zabić I sekretarza Władysława Gomułkę, panowały niepodzielne upały, ziemia trzeszczała w szwach, rozpoczynała się udręka mojej młodości".

Dalej jest jeszcze bardziej "pilchowsko" - narrator przypominający autora snuje opowieść w sposób barwny, momentami liryczny, momentami prześmiewczy, rubaszny i groteskowy.
Bogatym i niezwykle barwnym językiem posługują się również postacie, wśród których narracyjny rej wodzą przede wszystkim pan Trąba i pan Naczelnik (czyli ojciec narratora). Udaje im się mówić o rzeczach błahych podniosłym i kwiecistym stylem, który rozbraja czytelnika, raz bawiąc do łez, raz każąc zadumać się nad opisywanymi problemami.

Siermiężna gomułkowska rzeczywistość pokazana jest w powieści przez pryzmat bogatej wyobraźni bohaterów. W przezwyciężeniu ustrojowych niedogodności pomaga im również podejście do życia - oparte na stoicyzmie Naczelnika i hedonizmie pana Trąby. To połączenie daje wybuchową mieszankę, od lektury której trudno się oderwać.

"Tysiąc spokojnych miast" to także satyra na peerelowski świat, od którego człowiek może uciec jedynie wtedy, gdy stworzy sobie własną enklawę, żyjąc według własnej filozofii i robiąc swoje bez względu na to, co dzieje się na szczytach władzy.
Bohaterowie potrafią cieszyć się drobiazgami; ich życie jest barwne nawet wówczas, gdy pozornie może wydawać się monotonne. Wiele satysfakcji dają im rozmowy i opowiadanie sobie o różnych sprawach - raz arcyważnych, raz zupełnie nieistotnych, ale urastających w trakcie narracji do rangi wielkich i pasjonujących historii.

I to właśnie snucie opowieści jest najmocniejszą stroną "Tysiąca spokojnych miast". Wielką zaletą są też, oczywiście,jedyne w swoim rodzaju portrety bohaterów, które na długo zapadają w pamięć czytelnika. Aż trudno się z nimi rozstać po tym, jak towarzyszy się im w absurdalnych planach zamordowania Gomułki, śledzi się ich codzienność, czyta o marzeniach i wspomnieniach...
Na łopatki rozkłada także humor i absurd, zaś finał wypuszczenia morderczej strzały z kuszy, która ma trafić I sekretarza, jest jednym z najciekawszych rozwiązań fabularnych w polskiej literaturze współczesnej.

Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne historie opowiedziane w nietuzinkowy sposób.

Już pierwsze zdanie powieści przykuwa uwagę czytelnika:
"Gdy ojciec i pan Trąba postanowili zabić I sekretarza Władysława Gomułkę, panowały niepodzielne upały, ziemia trzeszczała w szwach, rozpoczynała się udręka mojej młodości".

Dalej jest jeszcze bardziej "pilchowsko" - narrator przypominający autora snuje opowieść w sposób barwny, momentami liryczny, momentami...