Minął rok od niezapomnianych wakacji w Nowym Jorku oraz od ostatniego spotkania Eden i Tylera. Wiele rzeczy od tamtej pory się zmieniło. Rodzina nie akceptuje ich burzliwego romansu. Dziewczyna nie może wybaczyć swemu przyrodniemu bratu, że zostawił ją w samym centrum cyklonu, jakim jest reakcja ludzi na wieść o ich związku. Z każdej strony jest wytykana palcami. Tak więc, gdy na jej drodze ponownie staje największa miłość jej życia, nie chce mieć z nią już nic wspólnego. Boi się zostać kolejny raz zraniona, tak więc wypiera się swych uczuć, które niezmordowanie próbują wyjść na światło dzienne.

O ile w drugiej części Eden i Tyler emanowali namiętnością i burzą uczuć, o tyle w trzeciej stali się bardziej powściągliwi i przygaszeni pod względem swych emocji. „Czy wspominałam, że za Tobą tęsknie” w mojej ocenie plasuje się pomiędzy pierwszym, a drugim tomem. Gdy zaczynałam przygodę z bohaterami, byłam niezwykle urzeczona ich historią. Nie mogłam oderwać się od książki, rozpamiętując ją jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. Kolejna część cyklu mnie zawiodła. Nudziłam się, a wręcz mdliło mnie od ich przesadnej miłości, nieustannej chęci bycia razem, a wręcz uzależnienia od siebie nawzajem. Cieszę się, że w trzecim tomie wszystko zostało idealnie wyważone. Między bohaterami czuć chemię, ale nie zachowują się oni już jak para wyposzczonych nastolatków.

Tylera polubiłam od samego początku. Jest, a raczej był buntownikiem, który chadzał swoimi ścieżkami. Trochę ciężko przyzwyczaić mi się do jego mentalnej przemiany. Autorka postanowiła nieco go ujarzmić, toteż w trzecim tomie jest on bardziej dojrzały. Eden natomiast pozostała równie irytująca co wcześniej. Mam wrażenie, że bohaterka sama nie wie czego chce. Zachowuje się jak niedojrzała małolata - delikatna, zagubiona, nieporadna. Myśli jedno, robi drugie. Jest zakochana, ale nie chce do siebie nikogo dopuścić. Zachowuje się jak skrzywdzona sarenka. Och! Jak ja nie znoszę takich kobiet.

W powieści pojawia się pewien wątek, który szczerze mnie zaskakuje. Nie spodziewałam się obrotu spraw w sposób, który wprowadziła Estelle Maskame. Jako, że umieściła dość znaczący element zaskoczenia, o którym nie mogę Wam wspomnieć, musze przyznać książce kolejny plus. Zakończenie jest nieco przewidywalne, jak to zazwyczaj bywa w tego typu pozycjach, ale nie przeszkadza mi to w najmniejszym stopniu. W głębi serca od początku znałam przeznaczenie cyklu. Będę tęsknić za bohaterami.

Osoby, które nie miały okazji czytać tej serii, odsyłam do pierwszego tomu. Lektura od trzeciej części nie pozwoli do końca zrozumieć jej sensu. Książki z cyklu DIMILY czyta się szybko. Jestem pewna, że wciągu tygodnia możecie mieć je wszystkie za sobą. Prosty język, lekki styl, niezobowiązująca fabuła, wciągający wątek miłości i bohaterowie u progu dorosłości – to rzeczy charakterystyczne zarówno dla recenzowanej przeze mnie książki jak i całej serii. Polecam.

Minął rok od niezapomnianych wakacji w Nowym Jorku oraz od ostatniego spotkania Eden i Tylera. Wiele rzeczy od tamtej pory się zmieniło. Rodzina nie akceptuje ich burzliwego romansu. Dziewczyna nie może wybaczyć swemu przyrodniemu bratu, że zostawił ją w samym centrum cyklonu, jakim jest reakcja ludzi na wieść o ich związku. Z każdej strony jest wytykana palcami. Tak więc,...