Omówienie ukazało się pierwotnie na:
http://szortal.com/node/11285


Bo to jest komiks-życie

Nie znałem wcześniej Manu Larcenta, ale mam na tyle duże zaufanie do Wydawnictwa Komiksowego, że sprawdzam każdą pozycję, którą zamierzają wydać. Myślę, że moja wrażliwość literacka, czy też komiksowa, jeżeli jakąkolwiek posiadam, jest zbliżona do tej selekcjonerów w wydawnictwie. Zapowiedź „Codziennej walki” zauroczyła mnie, bo była taka zwyczajna i prosta, a jak się później okazało, również dokładnie taka, jak opisywana pozycja. Ponieważ to jest zwyczajny, prosty komiks o zwyczajnym, prostym facecie, oraz o jego zwyczajnym i prostym życiu. Ale jakże niezwykły, niesamowity i pochłaniający komiks! Podczas lektury chciałoby się więcej i więcej, a koniec wyzwala wielki niedosyt. Niedosyt, bo to już koniec.

Manu Larcenet, znany twórca komiksów (mam na myśli to, że znany jest w Europie, w Polsce dopiero debiutuje, ale myślę, że Wydawnictwo Komiksowe pójdzie za ciosem i wyda następne pozycje tego autora), kreśli nam obraz codziennego życia fotografa o imieniu Marco. To znerwicowany, niepogodzony z życiem, niepotrafiący odnaleźć się w swoim życiu człowiek, który wchodzi powoli w wiek średni i bardzo, ale to bardzo boi się swojego życia. Robi więc wszystko i nic. Nic, bo faktycznie nic nie robi. Tak długo zwleka dostarczeniem nowego materiału do pracy, że w końcu naczelny musi go zwolnić. Rzuca psychoterapię, bo stwierdza, że przez te wszystkie lata nic mu nie dała. Z drugiej strony robi wszystko, bo spotyka brata i razem zachowują się, jakby mieli dalej kilkanaście lat (wiem, że to norma dla większości mężczyzn w każdym wieku, a w wypadku Marco to widać bardzo mocno, może nawet mocniej niż u mnie). Odwiedza rodziców, rozmawia z nimi właściwie nie rozmawiając, bo nikt nikogo nie słucha. Odwiedza miasto, w którym się wychował, stocznię, gdzie pracował jego ojciec. Udaje, że żyje, przestawia klocki swojego życia udając, że to coś znaczy, tylko po to, żeby nie przekonać się już któryś raz, że jego życie nie ma absolutnie żadnego sensu.

Wreszcie, dzięki swojemu kotu o imieniu Adolf (tak, od tego Adolfa, nie inaczej), spotyka pierwszą barwną od dawna dla niego postać – panią weterynarz Emilie. To prosta, rudowłosa dziewczyna, która także poszukuje sensu i stabilizacji. Jednak Marco boi się uczynić drugi krok, bo przecież jak to? A jak się nie uda? Co się stanie, jak się nie uda? Więc może lepiej dalej nic nie robić?

Tyle tytułem wstępu. Zarysowałem fabułę komiksu i mam nadzieję, że was zaciekawiłem. A potem jest podobnie, bowiem jest to opowieść o Marco, dla którego życie to codzienna walka. Na pozór wydaje się, że to nuda, bo przecież nie ma nic nudniejszego od codziennego, zwyczajnego życia. Ale nie! To wspaniała opowieść, którą będę polecał każdemu. Prosta, zwyczajna historia o codziennym życiu. W tym wypadku chodzi o Marco, ale przecież spokojnie mogłaby być to opowieść o naszym, zwyczajnym życiu.

To nie jest wesoły komiks, oplata go jakaś aura smutku. Czujemy samotność głównych bohaterów, którzy codziennie próbuję pogodzić się ze sobą i ze swoim życiem. Sami bohaterowie to nie bohaterowie przez duże „B”. Są irytujący, często denerwowało mnie ich zachowanie. Jednocześnie opowieść wciągnęła mnie mocno, byłem bardzo zainteresowany losami postaci, chciałem wiedzieć, czy Marco przełamie się wreszcie, czy otworzy drzwi i wejdzie do swojego życia, przestając oglądać je tylko z zewnątrz.

To wydanie zbiorcze komiksu. Pierwotnie składało się z czterech części, które ukazywały się we Francji w latach 2003–2008. Otrzymały nagrody, a na podstawie całości w 2015 roku został nakręcony film, wyreżyserowany przez Laurenta Tuela, twórcy takich filmów jak „Tour de France” i „Zamknięty krąg”.
Wydanie jest piękne. Trochę pokręcony format, większy od A4, chyba przypomina wielkością komiks „Gigantyczna broda, która była złem” Stephena Collinsa. Blisko dwieście pięćdziesiąt stron pięknego komiksu, który w prostych słowach i prostych obrazach opisuje nam codzienność.

Przejdźmy teraz do strony graficznej omawianej pozycji, w końcu to komiks. Bez żadnych szaleństw, bez pięknych, jaskrawych kolorów. Przecież ten komiks opisuje codzienne życie Marca, a nie szalone przygody i uniesienia. Jest tu zwykła codzienność na zwykłych obrazkach. I wszystko jest idealnie dobrane, bo autor pokazuje w ten sposób życie, także i nasze. Oczywiście całość, jak to w Wydawnictwie Komiksowym, jest bez zarzutu. Również jeśli chodzi o wydanie – twarda oprawa, szyte karty, dobre światło, kredowy papier. Wszystko jest na swoim miejscu.


Polecam, a nawet bardzo polecam. Bardzo mi się ten komiks podobał, bo jest taki inny jest – taki zwykły, a równocześnie niezwykły. Urzekł mnie swoją prostotą, podejściem do życia i niesamowitą, gawędziarską narracją. Sięgnijcie po niego, a nie będziecie żałować.

Okazało się, że przełom listopada i grudnia to dla mnie prawdziwy festiwal świetnych komiksów. Każdy inny i każdy świetny – „Sandman. Uwertura”, „Maus”, a teraz „Codzienna walka”. Myślę, że to czołówka mojego rocznego zestawienia. Nie piszę, że top, bo przecież był w tym roku „Sokrates. Półpies” Sfara, „Sandman” Gaimana, „Cromwell Stone” Andreasa, „Mooncop” Gaulda i kilka innych. To był dobry rok, dobry komiksowy rok. Byłoby fajnie, jakby ten nadchodzący był równie udany. Czego sobie i wam życzę!

Omówienie ukazało się pierwotnie na:
http://szortal.com/node/11285


Bo to jest komiks-życie

Nie znałem wcześniej Manu Larcenta, ale mam na tyle duże zaufanie do Wydawnictwa Komiksowego, że sprawdzam każdą pozycję, którą zamierzają wydać. Myślę, że moja wrażliwość literacka, czy też komiksowa, jeżeli jakąkolwiek posiadam, jest zbliżona do tej selekcjonerów w wydawnictwie....