Wreszcie mogę odłożyć "Paulę" na półkę "przeczytane". Zabrzmiało tak, jakbym wymęczyła tę książkę i nie mogła doczekać się zakończenia. Po części to prawda, ale nie z tego względu, że jet to zła książka, wręcz przeciwnie, jest zbyt przejmująca.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika, w którym pisarka odtwarza swoją przeszłość oraz relacjonuje teraźniejsze wydarzenia. Wszystko to, co miało miejsce, kiedy Paula, jej córka była pogrążona w śpiączce, będącej skutkiem porfirii, choroby która spadła na dwudziestoośmiolatkę jak grom z jasnego nieba. Isabel Allende spisywała to wszystko aby zrozumieć tę całą sytuację, dać upust swoim emocjom oraz poinformować Paulę o tym, co się działo, kiedy ta była nieprzytomna.

Zdziwiło mnie to, że pisarka postanowiła podzielić się z czytelnikami swoimi osobistymi przeżyciami. Ja chyba nie mogłabym być tak szczera. Jak autorka sama przyznała ma bujną wyobraźnię, więc może i niektóre historie były trochę podkoloryzowane. Pauli w tej książce jest mało. Jej opisy wydają się zbyt wyidealizowane. Chciałabym wierzyć, że była zwykłą dziewczyną z krwi i kości, i nie zawsze tak perfekcyjna.

Dla wielu najbardziej zniechęcające będą nawiązania do polityki, wówczas burzliwego czasu w Chile, jednak na szczęście autorka nie skoncentrowała się na tym aż tak mocno, chociaż mocno ją to dotyczyło.
Zakończenie rozdziera serce, a łzy płyną bez kontroli. Z całą pewnością książka okaże się idealna dla fanów autorki. Ja długo się przed nią wzbraniałam, może po prostu czekała na odpowiedni moment. Autorka pisze, że życie jej matki nadaje się na powieść, ale losy Isabel jeszcze bardziej.

Wreszcie mogę odłożyć "Paulę" na półkę "przeczytane". Zabrzmiało tak, jakbym wymęczyła tę książkę i nie mogła doczekać się zakończenia. Po części to prawda, ale nie z tego względu, że jet to zła książka, wręcz przeciwnie, jest zbyt przejmująca.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika, w którym pisarka odtwarza swoją przeszłość oraz relacjonuje teraźniejsze wydarzenia....