Trudno pisać opinię o tej książce ponieważ są to bardzo osobiste wynurzenia, nie wymyślone ale powstałe z potrzeby wyrażenia swoich uczuć w bardzo trudnej, niewyobrażalnej chwili, gdy matka traci córkę. Napisanie książki było dla autorki jak terapia a dla czytelnika jest możliwością wniknięcia w czyjeś uczucia i emocje. Odważna i unikatowa książka.

Trudno pisać opinię o tej książce ponieważ są to bardzo osobiste wynurzenia, nie wymyślone ale powstałe z potrzeby wyrażenia swoich uczuć w bardzo trudnej, niewyobrażalnej chwili, gdy matka traci córkę. Napisanie książki było dla autorki jak terapia a dla czytelnika jest możliwością wniknięcia w czyjeś uczucia i emocje. Odważna i unikatowa książka.

Piękna książka I.Allende . "Po co tyle słów, jeśli nie możesz mnie słyszeć" pisze autorka do swojej córki Pauli. Książka mną wstrząsnęła, zwłaszcza zakończenie. Taki ogrom miłości i wielka determinacja matki, aby uratować córkę. Mocno identyfikowałam się z autorką i to pewnie wpłynęło na mnie i pozwoliło "nazwać" jak bardzo kocham swoją córeczkę Niuleczkę:)

Piękna książka I.Allende . "Po co tyle słów, jeśli nie możesz mnie słyszeć" pisze autorka do swojej córki Pauli. Książka mną wstrząsnęła, zwłaszcza zakończenie. Taki ogrom miłości i wielka determinacja matki, aby uratować córkę. Mocno identyfikowałam się z autorką i to pewnie wpłynęło na mnie i pozwoliło "nazwać" jak bardzo kocham swoją córeczkę Niuleczkę:)

Jest smutna, ale warta przeczytania.

Jest smutna, ale warta przeczytania.

Isabel Allende Llona (ur. 2.08.1942 w Limie) – chilijska pisarka, spokrewniona z prezydentem Chile, Salvadore Allende. Po przewrocie (junta Pinocheta),w 1975 roku, musiała wyemigrować z Chile i przeniosła się do Wenezueli. W 1963 roku urodziła córkę, Paulę, w 1966 syna, Nicolása. Twórczość Allende zaliczana jest często, choć nie zawsze i nie przez wszystkich, do realizmu-magicznego. Dzięki temu „Paulę”, wydaną w 1994 roku, trudno byłoby poważnie krytykować za mało realne detale. Nie ma ich zresztą w książce zbyt wiele (lewitujące cukiernice, na przykład).

U Pauli, córki Isabel, w 1991 roku wykryto porfirię (na co bardziej zabitych dechami wsiach nadal nazywaną wampiryzmem lub chorobą wampirzą); wkrótce zapadła ona w śpiączkę. Zmarła 6 grudnia 1992 roku w efekcie błędu lekarskiego i trwałego uszkodzenia mózgu.
Lekarze uprzedzali matkę, że kiedy córka wybudzi się ze śpiączki, a początkowo były na to nadzieje, może mieć zaburzenia pamięci, więc Isabel Allende zaczęła pisać „Paulę” (podobno!!!),by zachować dla niej informacje o przeszłości, by opowiedzieć jej o rodzinie i jej życiu. Wydaje mi się to umiarkowanie wiarygodne, ale… mniejsza z tym; wykluczone nie jest.

„Paula” jest opowieścią o rodzinie. Od czasów prapradziadków do dziś. Najważniejszą jednak postacią, główną bohaterką, jest w niej sama Isabel Allende, choć tytuł sugeruje, że Paula. Owszem, autorka cały czas zwraca się do Pauli, ale pisze głównie o sobie.

Do pewnego momentu Isabel Allende miała nadzieję na wyzdrowienie córki (grudzień 1991 – maj 1992). W drugiej części książki (maj – grudzień 1992),Paulę, już w stanie wegetatywnym, zabiera ze szpitala do domu. Po kilku miesiącach matka postanawia odłączyć córkę od aparatury.

„Paula” Isabel Allende jest lekturą bardzo osobistą, momentami intymną nawet, ale przede wszystkim odważną. Właściwie bez względu na to, czy wszystko to wydarzyło się naprawdę i w dokładnie taki sposób, jak to opisano, „Paula” jest opowieścią o matce, która TAKŻE zdradza męża, bawi się, romansuje, śmieje, używa życia, gdy jej córka jest poważnie chora, w śpiączce. Nie mam pojęcia o mentalności Chilijczyków, ale według polskich mitów o Matkach Polkach, postawy Isabel Allende mogą wydawać się nie do zaakceptowania. Matka umierającej córki powinna być w depresji, stale płakać i cierpieć. Bo jeśli nie jest tak non-stop, 24 godziny na dobę, tygodniami i miesiącami, to… co to za matka?!
Polecam – choćby dla tych kontrowersji.

Isabel Allende Llona (ur. 2.08.1942 w Limie) – chilijska pisarka, spokrewniona z prezydentem Chile, Salvadore Allende. Po przewrocie (junta Pinocheta),w 1975 roku, musiała wyemigrować z Chile i przeniosła się do Wenezueli. W 1963 roku urodziła córkę, Paulę, w 1966 syna, Nicolása. Twórczość Allende zaliczana jest często, choć nie zawsze i nie przez wszystkich, do...

Nasi ukochani żyją, póki pamięć o nich nosimy w sercu i głowie, i tylko miłość do nich czyni z nas lepsze osoby.
Piękny zapis bezwarunkowej Miłości Matki do corki, Pauli.
Polecam.

Nasi ukochani żyją, póki pamięć o nich nosimy w sercu i głowie, i tylko miłość do nich czyni z nas lepsze osoby.
Piękny zapis bezwarunkowej Miłości Matki do corki, Pauli.
Polecam.

Bardzo wzruszająca książka. Isabel opisuje w niej chorobę swojej córki Pauli. Na początku pisała tę książkę,aby córka mogła przypomnieć sobie wszystko po wybudzeniu ze śpiączki. Później po to,aby pamiętać o swojej córce. Paula zmarła na porfirie. Przez rok była w śpiączce. Miała męża Ernesta i brata Nicholasa . Miała być matką chrzestną jego córki Andrei. Miała tylko 28 lat. I musiała odejść. Była wolontariuszką w szkole w Hiszpanii. Tym opisem przypomina 'Treny' Jana Kochanowskiego. Isabel opisuje również w tej książce dzieje swojej młodości. Poznajemy jej losy jako dziennikarki w Chile. Opisuje swoje życie na emigracji po zamachu stanu w Chile. Miała romans z muzykiem. Po rozstaniu z mężem Michaelem związała się z mężczyzną z nieciekawej rodziny Willem, którego dzieci mają problemy z narkotykami. Bardzo poruszająca i zmuszająca do refleksji książka.

Bardzo wzruszająca książka. Isabel opisuje w niej chorobę swojej córki Pauli. Na początku pisała tę książkę,aby córka mogła przypomnieć sobie wszystko po wybudzeniu ze śpiączki. Później po to,aby pamiętać o swojej córce. Paula zmarła na porfirie. Przez rok była w śpiączce. Miała męża Ernesta i brata Nicholasa . Miała być matką chrzestną jego córki Andrei. Miała tylko 28...

Piękna książka.

Piękna książka.

Nigdy nie myślałam, że książka polecona w serialu może mi aż tak przypaść do gustu. A jednak! "Paula" to niesamowicie intymna, do bólu osobista powieść, w której autorka rozlicza się ze swoją przeszłością. Jest ona pisana w formie listu do pierworodnej córki, Pauli, która na skutek choroby jest w śpiączce. Autorka opowiada o swojej rodzinie, o swojej utraconej ojczyźnie i o wielkich miłościach swojego życia. Powieść przepełniona jest emocjami, bólem, łzami. Równolegle z historią życia Isabel Allende rozwija się wątek jej walki o życie córki, który zmusza nas do postawienia sobie pytania, jak długo, do jakiego stopnia można walczyc o życie ukochanej osoby, a kiedy lepiej pozwolić mu odejść. Autorka posługuje się pięknym, poetyckim stylem, który wprost nie pozwala oderwać się od lektury i sprawia, że cały świat naokoło nie istnieje."Paula" pełna jest przepięknych, poruszających cytatów, wplecionych jakby od niechcenia, zdecydowanie nie narzucających się. Powieść piękna, bolesna, zdecydowanie nie do zapomnienia. Zdecydowanie zachęciła mnie do poznania innych powieści Allende.

Nigdy nie myślałam, że książka polecona w serialu może mi aż tak przypaść do gustu. A jednak! "Paula" to niesamowicie intymna, do bólu osobista powieść, w której autorka rozlicza się ze swoją przeszłością. Jest ona pisana w formie listu do pierworodnej córki, Pauli, która na skutek choroby jest w śpiączce. Autorka opowiada o swojej rodzinie, o swojej utraconej ojczyźnie i o...

po prostu arcydzieło.

po prostu arcydzieło.

Wreszcie mogę odłożyć "Paulę" na półkę "przeczytane". Zabrzmiało tak, jakbym wymęczyła tę książkę i nie mogła doczekać się zakończenia. Po części to prawda, ale nie z tego względu, że jet to zła książka, wręcz przeciwnie, jest zbyt przejmująca.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika, w którym pisarka odtwarza swoją przeszłość oraz relacjonuje teraźniejsze wydarzenia. Wszystko to, co miało miejsce, kiedy Paula, jej córka była pogrążona w śpiączce, będącej skutkiem porfirii, choroby która spadła na dwudziestoośmiolatkę jak grom z jasnego nieba. Isabel Allende spisywała to wszystko aby zrozumieć tę całą sytuację, dać upust swoim emocjom oraz poinformować Paulę o tym, co się działo, kiedy ta była nieprzytomna.

Zdziwiło mnie to, że pisarka postanowiła podzielić się z czytelnikami swoimi osobistymi przeżyciami. Ja chyba nie mogłabym być tak szczera. Jak autorka sama przyznała ma bujną wyobraźnię, więc może i niektóre historie były trochę podkoloryzowane. Pauli w tej książce jest mało. Jej opisy wydają się zbyt wyidealizowane. Chciałabym wierzyć, że była zwykłą dziewczyną z krwi i kości, i nie zawsze tak perfekcyjna.

Dla wielu najbardziej zniechęcające będą nawiązania do polityki, wówczas burzliwego czasu w Chile, jednak na szczęście autorka nie skoncentrowała się na tym aż tak mocno, chociaż mocno ją to dotyczyło.
Zakończenie rozdziera serce, a łzy płyną bez kontroli. Z całą pewnością książka okaże się idealna dla fanów autorki. Ja długo się przed nią wzbraniałam, może po prostu czekała na odpowiedni moment. Autorka pisze, że życie jej matki nadaje się na powieść, ale losy Isabel jeszcze bardziej.

Wreszcie mogę odłożyć "Paulę" na półkę "przeczytane". Zabrzmiało tak, jakbym wymęczyła tę książkę i nie mogła doczekać się zakończenia. Po części to prawda, ale nie z tego względu, że jet to zła książka, wręcz przeciwnie, jest zbyt przejmująca.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika, w którym pisarka odtwarza swoją przeszłość oraz relacjonuje teraźniejsze wydarzenia....