Rzeczy, które nasunęły mi się podczas czytania Zaćmienia:

1. Relacje Edwarda i Belli polegają głównie na całowaniu się (lub próbowaniu; tu - Bella) i baniu się o siebie nawzajem.

2. Rodzice Belli są totalnymi debilami. Nie wiem jakim cudem dożyli dorosłego wieku, skoro najprostsze czynności życiowe (gotowane makaronu - jak trudne może to być?!) musi za nich wykonywać ich córka.

3. Jak mając do wyboru trupa i pieska, można wybrać trupa?

4. Upośledzenie ruchowe Belli chyba miało być słodkie i głupiutkie, ale nie jest. Tym bardziej kłóci się to z punktem 2. To Bella w końcu jest takim samym kołkiem jak jej rodzice, czy ma mentalność i umiejętności 50-letniej pani domu? Jestem zdezorientowana.

5. Zaćmienie naprawdę nie było tragiczną książką. Pani Meyer pisze bardzo monotonnie i ma tendencję do opisywania bzdetów, to fakt, ale paradoksalnie, to właśnie sprawiało, że lektura była szybka, łatwa i przyjemna.

Summa summarum, po raz trzeci już stwierdzam, ze nie rozumiem ogólnej niechęci do tej serii, bo czytałam dużo gorsze. Ma wiele wad, owszem, ale kilka zalet też się znajdzie.
Tymczasem przede mną ostatni tom. Show must go on!

Rzeczy, które nasunęły mi się podczas czytania Zaćmienia:

1. Relacje Edwarda i Belli polegają głównie na całowaniu się (lub próbowaniu; tu - Bella) i baniu się o siebie nawzajem.

2. Rodzice Belli są totalnymi debilami. Nie wiem jakim cudem dożyli dorosłego wieku, skoro najprostsze czynności życiowe (gotowane makaronu - jak trudne może to być?!) musi za nich wykonywać ich...