Jest to druga powieść Nicci French, którą czytałam. A tak naprawdę to pierwsza, bo wróciłam do niej po kilku latach.
Nie pamiętałam za bardzo fabuły ani tym bardziej zakończenia, ale miałam jakies takie wrażenie, że wtedy powieść spodobała mi się. I to bardzo.
Ostatnio na nowo odkryłam Nicci French i skoro nadarzyła się okazja, postanowiłam wrócić do "Gry pamięci". I choć nie był to zły pomysł, a czasu spędzonego na lekturze tej powieści nie uważam za stracony, to stwierdzenie, że jest to książka świetna czy rewelacyjna byłoby nieco przesadzone. Dobra - owszem - i taka jest moja ocena na chwilę obecną.

A o czym jest "Gra pamięci"? O morderstwie sprzed 25 lat i o tym, jak główna bohaterka zmaga się ze swoimi wspomnieniami, aby przywołać obrazy z tamtego okresu. Wtedy to bowiem zaginęła jej najlepsza przyjaciółka, Natalie, a dopiero po 25 latach odkryto jej zwłoki i to na dodatek na terenie rodzinnej posiadłości.

Początkowo akcja toczy się dość powoli, dopiero pod koniec nabiera tempa i robi się dużo ciekawiej. Nie wiem czy to jest metoda Nicci French na powieść, ale podobnie było w "Czerwonym pokoju". Wszystko rozkręca się pod koniec i kiedy robi się naprawdę emocjonująco nagle poznajemy rozwiązanie i cała sprawa się zamyka.

Nie będę się powatrzać, bo o tym pisałam chyba przy opinii dot. "Czerwonego pokoju", ale po skończonej lekturze mam podobne odczucia: wszystko fajnie, ale czemu dopiero na zakończenie?

Nie zmienia to faktu, że pewnie po pozostałe książki Nicci French sięgne. Choćby po to, aby przekonać się, czy moja teoria o ich (Autorów) metodzie na powieść jest słuszna.

A "Grę pamięci" i tak polecam.

Jest to druga powieść Nicci French, którą czytałam. A tak naprawdę to pierwsza, bo wróciłam do niej po kilku latach.
Nie pamiętałam za bardzo fabuły ani tym bardziej zakończenia, ale miałam jakies takie wrażenie, że wtedy powieść spodobała mi się. I to bardzo.
Ostatnio na nowo odkryłam Nicci French i skoro nadarzyła się okazja, postanowiłam wrócić do "Gry pamięci". I choć...