Idealna książka na jesienne znużenie, porywająca nostalgicznym nastrojem i taką specyficzną atmosferą, jaką tylko Murakami potrafi stworzyć w swoich książkach. Dookoła dzieje się tyle różnych rzeczy, przesuwają się wskazówki na zegarze, ludzie rodzą się i umierają, ale to wszystko schodzi na drugi plan, bo rzeczywistość jakby zanika, tworzy się inny świat, w którym walczą ze sobą inne uczucia, walczą na każdej ze stron tej książki, a my upijamy się nimi, jakby to był czysty alkohol.
Patrząc na tę książkę z perspektywy kilku dni, gdy widzę samą tą okładkę, coś chwyta mnie za serca. Ten różowy spokój, kwiaty wiśni, które przywołują wspomnienia. Bo ta książka składa się ze wspomnień, niesamowicie przejrzystych wspomnień, w których kryje się jakaś magia, która hipnotyzuje. I to chyba właśnie jest to, co w Murakamim kocham - to, jak mnie hipnotyzuje. Uczucia, które opisuje, pochłaniam jak swoje, czuję się jakbym tam była i przeżywała wszystko razem z bohaterami.
Wspomnienia doprawione są, artystycznymi wręcz, gitarowymi pejzażami, które kolorują tło na wszystkie możliwe barwy, w zależności od zdarzenia, w zależności od sytuacji. To też jest magia.

Każdy z bohaterów jest inny,każdy inaczej patrzy na otaczający go świat i każdy wszystko inaczej odczuwa. I te ich kontrasty łączą się ze sobą w jedną spójną całość, jakby oni naprawdę byli ze sobą złączeni, nie tylko w tej fabule. Dopełniają siebie i bez siebie nie istnieją. Każdy z nich ma usterki, które komplikują mu życie i powodują, że wszystkie myśli wiążą się w supły, które rozwiązać może tylko druga osoba, albo on sam, ale tylko z dużym wysiłkiem, na który potrzebują czasu. Wszyscy zadają pytania, które są właściwie treścią tej książki, pytania, które giną we mgle, bo próbując na nie odpowiedzieć, zadają następne, a potem kolejne, wiążą kolejne supły i coraz bardziej się zaplątują. Nie kontrolują swoich uczuć, pragną bliskości, ale nie potrafią jej zdefiniować. Odczuwają wiele rzeczy na raz, tak wiele, że bardzo łatwo się w tym zgubić, trudno oddzielić jedną rzecz od drugiej. Trudno się podnieść.
Myślę, że to w jaki sposób Murakami odkrywa ich, każdego po kolei, jeszcze bardziej zacieśnia więzi między bohaterami a czytelnikiem. Przynajmniej w moim przypadku. I to jest w gruncie rzeczy bardzo trudne, mało kto potrafi stworzyć taką więź, chyba tym bardziej poprzez zdania zapisane na kartkach. U niego jest to wręcz naturalne, historia opowiadana jest strona po stronie, zdarzenie po zdarzeniu, strata po stracie. W jakiś sposób pokazuje, co dzieje się z człowiekiem na różnych etapach życia, w różnych skrajnych sytuacjach. Obnaża wszystkie myśli i uczucia, jest bezwzględny dla każdego małego defektu i pokazuje go w najczystszej postaci, zaczynając od źródła.

Czytając tą książkę wpada się dziwny, melancholijny nastrój, który zdaje się nie współgrać z rzeczywistością. Wszystko dookoła blednie. Sny i marzenia, wspomnienia, mieszają się z rzeczywistością, zabierają ostrość. Układają się w czarno-biały album ze zdjęciami, który sam wskakuje na pustą,zakurzoną półkę w naszej głowie i zajmuje tam swoje miejsce, jakby był tam zawsze.

Idealna książka na jesienne znużenie, porywająca nostalgicznym nastrojem i taką specyficzną atmosferą, jaką tylko Murakami potrafi stworzyć w swoich książkach. Dookoła dzieje się tyle różnych rzeczy, przesuwają się wskazówki na zegarze, ludzie rodzą się i umierają, ale to wszystko schodzi na drugi plan, bo rzeczywistość jakby zanika, tworzy się inny świat, w którym walczą...