Mam mieszane uczucia po lekturze tej książki. Spodziewałam się czegoś bardziej klimatycznego, tymczasem przy wielu fragmentach po prostu się nudziłam.

Powieść napisana jest bardzo nierówno. Obok ciekawych perypetii, opowiadanych przez głowę rodziny, jest sporo słabych narracyjnie opowieści, które sztucznie się dłużą i nie wnoszą do książki niczego nowego.

Narrator bywa zabawny, ale i dosadny. I ta właśnie dosadność bardzo mnie raziła, bo zupełnie nie pasowała mi do obrazka wykreowanego na początku powieści. Odniosłam takie wrażenie, jakby autorka nie miała pomysłu na postać Józka. Albo miała tych pomysłów zbyt dużo i wszystkie chciała zawrzeć w jednej postaci.

Plusem jest humorystyczny obraz rodziny, w której Józek-narrator jest głową rodziny tylko z nazwy. W rzeczywistości wszystkim kieruje szyja dwugłowego smoka, jakim są matka i żona bohatera. Być może dlatego Józek, chcąc udowodnić sobie i innym, że jest rasowym samcem, rzuca się w wir romansu. Ten wątek jednak był dla mnie nieprzekonujący.

W tle opowieści ożywają duchy przeszłości, zwłaszcza bolesne wydarzenia czasu Zagłady. Przypominają one o ludobójstwie i różnych postawach Polaków wobec Holokaustu. Niepokoją i działają na czytelnika jak tytułowa małanka, czyli grom z jasnego nieba.

Zupełnie nie spodobały mi się natomiast zapisy snów narratora, w których wraca on do wojennej przeszłości - zbyt oniryczne, udziwnione, nie pasujące do całości i - przyznam z ręką na sercu - niezrozumiałe...

Mam mieszane uczucia po lekturze tej książki. Spodziewałam się czegoś bardziej klimatycznego, tymczasem przy wielu fragmentach po prostu się nudziłam.

Powieść napisana jest bardzo nierówno. Obok ciekawych perypetii, opowiadanych przez głowę rodziny, jest sporo słabych narracyjnie opowieści, które sztucznie się dłużą i nie wnoszą do książki niczego nowego.

Narrator bywa...